zaterdag 28 december 2013

JE ZIEKTE OMZETTEN IN GELUK: HET KAN!!


Begin april 1992 stortte onze wereld eventjes helemaal in elkaar. We kregen te horen dat ik een progressieve nierziekte had, met niet te voorspellen verloop. Wellicht nog 10 jaar op eigen kracht? Men wist het niet. Maar wel in het vooruitzicht dialyse en/of transplantatie. M'n werk kon ik vaarwel zeggen en op dat moment werd gezegd dat kinderen krijgen geen optie was. Jong, vol in het leven, net een huis gekocht, een maand later zouden we gaan trouwen, denderde in één klap de wereld aan ons voorbij, terwijl onze wereld stil stond. We trouwden een maand later en probeerden ons leven weer op de rit te krijgen en een nieuwe wending te geven. Dat lukte!!

Tot een jaar later uit de cijfertjes bleek dat de situatie drastisch zou zijn verslechterd. Ik werd overgedragen aan een ander ziekenhuis, met specifiek nefrologische kennis in huis. Daar bleek dat er een typefout was gemaakt in het vorige ziekenhuis en dat de situatie onveranderd was. Ik kon terug naar het vorige ziekenhuis, maar daar zag ik natúúrlijk vanaf. Ik kwam bij een geweldige nefroloog terecht, die ervoor zorgde dat, ondanks dat mijn situatie er niet rooskleurig uitzag, er toch voor zorgde dat er rooskleurige vooruitzichten konden zijn. Hij zag namelijk wél mogelijkheden om onze kinderwens in vervulling te kunnen laten gaan....... Deze arts zou ervoor zorgen dat ik mede dankzij zijn deskundigheid, de juiste medicatie, het juiste dieet, maar ook mijn doorzettingsvermogen en wilskracht en een echtgenoot die me onvoorwaardelijk bleef steunen, nog 16 jaar op eigen kracht verder kon, tot een transplantatie onvermijdelijk was en ik overgedragen werd aan een academisch ziekenhuis. 23 juli 2008 kreeg ik een nier van mijn vader!! Onlangs bleek dat ik toen voorgoed afscheid heb genomen van deze fantastische arts, hij overleed helaas veel te jong.........

Er kwamen inderdaad twee fantastische kinderen, dit ging niet geheel zonder slag of stoot, maar met een beetje hulp, kon ik ook dit op eigen kracht volbrengen. Allebei voldragen, kon ik ze op natuurlijke wijze op de wereld zetten!! Inmiddels zijn het twee bomen van kerels die als student vol in het leven staan. Al mijn tijd en energie die ik in me had, besteedde ik aan hen. Zij waren bovenal degenen die, wanneer ik in diepe dalen dreigde te storten een inspiratie en kracht in mij losmaakten, waardoor ik altijd die reusachtige berg toch weer wist te beklimmen. En naarmate de tijd vorderde en mijn situatie toch beetje bij beetje verslechterde, de rots steeds een beetje verder afbrokkelde, wilde dat niet automatisch zeggen dat ik daardoor ook ongelukkiger werd...... Het tegendeel was echter waar. Door de jaren heen was ik anders tegen het leven aan gaan kijken. In eerste instantie in 1992, was er de woede, het ongeloof en het verdriet. Langzaam veranderde dit in een soort gelatenheid en onverschilligheid, totdat de acceptatie zijn intrede deed. En mijn ervaring is, dat op het moment van acceptatie, er ook weer ruimte komt voor geluk!! Langzaamaan kon ik weer van kleine dingetjes gaan genieten en wat ik zeker ook leerde in de loop van de jaren was, gewoon niet alles maar te willen plannen. Laat de dingen maar gewoon gebeuren zoals ze komen. Kijk niet te ver vooruit, maar leef nú! Morgen kan alles weer geheel anders zijn, er gebeuren altijd onvoorziene dingen, waardoor je leven in één keer overhoop gegooid kan worden. Pluk de dag!! Carpe Diem....... En de uitdrukking: "De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest" is ook niet uit de lucht komen vallen....... Natuurlijk leef je als nier-getransplanteerde met de wetenschap dat de nier niet het eeuwige leven heeft en dat dialyse wellicht in het verschiet ligt of een ernstige bijwerking zijn intrede doet, maar ook met de hoop dat het jou gegund is het geluk te hebben op toch nóg een herkansing, toch nóg een donornier. En wat is zeker in het leven? Als je gezond bent weet je ook niet wat je boven het hoofd hangt in de toekomst.

De donornier maakte wezenlijk verschil. Energie stroomde weer langzaam mijn lichaam binnen en na een lange klim bergopwaarts, met pieken en dalen, zorgde ie ervoor dat ik grotendeels de dingen die ik wil doen ook kán doen. De donornier leverde/levert een positieve bijdrage aan de kwaliteit van leven. Maar kwaliteit van leven is geen graadmeter of garantie voor geluk. De kwaliteit van leven kan groot zijn, maar je kunt je tegelijkertijd diep ongelukkig voelen. Andersom is ook een mogelijkheid. De kwaliteit van leven kan minder zijn, maar je kunt tegelijkertijd het geluksgevoel kennen.


Geluk zit 'm in kleine dingen en als al die mooie, kleine genietmomentjes de grote praktische/zakelijke aspecten van het leven en de gezondheid de baas zijn, kan het leven "groot" en in mijn geval dankbaar zijn, want een daad zoals mijn vader verrichtte, is natuurlijk niet met een pen te beschrijven, hiervoor schieten woorden altijd tekort.......
En misschien moet je eerst in bepaalde situaties belanden, om het op die manier te kunnen bekijken. Helaas zie ik om me heen te vaak het tegenovergestelde, dat de grote praktische/zakelijke aspecten alles bepalend zijn en er geen ruimte en tijd meer is voor de kleine genietmomentjes en ik weet niet of dat nou zo zalig- en/of gelukmakend is. In eerste instantie was ik ook verdrietig en boos over het feit dat ik geen carrière kon maken en de toekomst er niet zo uit zou zien als ik gedacht had. Maar op het punt waarop ik nu beland ben in m'n leven, weet ik niet of het allemaal wel zo verkeerd is geweest....... Ondanks dat ik zo ziek moest worden, het nu heel goed gaat, maar alles toch onzeker en fragile blijft...........
De tijd zal leren hoe het verder gaat. De donornier heeft niet het eeuwige leven, daarom is het zo belangrijk nú te genieten en de dingen die je wilt doen, nú te doen en wat er morgen komt, of overmorgen, geen idee. Er zijn altijd onvoorziene/onverwachte zaken die het leven plots een andere wending kunnen geven en dat kan in positieve zin, maar ook in negatieve zin zijn. Omarm de genietmomenten, deal met en relativeer de mindere momenten........

"Geluk is een richting, geen punt"






zondag 15 december 2013

DE TIJD VAN "BEESTJES" EN FEESTJES

De "beestjes" vieren feestjes maar ónze feestjes zitten momenteel vól met die"beestjes".........


Het is weer de tijd van hoestende, proestende en snotterende mensen, maar ook de tijd van veel recepties, etentjes en feestjes. En juist deze combinatie is zo verraderlijk. Zeker voor mensen die immunosuppressiva slikken (waaronder getransplanteerden), waardoor de weerstand wordt onderdrukt en men daardoor vatbaarder is voor allerhande de kop op stekende virusjes en bacteriën.

Eén van de dingen die ik te horen kreeg in een gesprek voordat ik het ziekenhuis verliet na m'n transplantatie was dat ik echt allert moet zijn op mensen met verkoudheidjes, buikgriepjes, e.d. Maar ook kleine ruimtes, waar veel mensen zich ophouden. Er werd me op het hart gedrukt dat ik er echt streng op moet toezien, dat mochten er mensen bij mij op visite willen komen en ze zijn verkouden of hebben een ander "beestje" onder de leden, ik ze daar daadwerkelijk op attent moet maken dat dat echt niet wenselijk is. Maar hoe moeilijk is dit....... Mensen uit mijn directe omgeving heb ik er meteen attent op gemaakt en toch naarmate de tijd vordert, worden mensen er gemakzuchtiger in, jammer genoeg!

Natuurlijk kun je niet alles omzeilen. Juíst nu je met je nieuwe nier weer vol in het leven staat en juíst nu je weer van alles kunt genieten en overal naar toe kunt, kom je dus ook in aanraking met allerhande "enge beestjes". Het is de tijd van de feestjes, dinertjes en recepties. Gelegenheden waar veel mensen komen in relatief kleine ruimtes en er wordt vrolijk op los gehoest, geproest en gesnotterd, maar ook gezoend en handen geschudt. Je ontkomt er gewoon niet aan, het is de tijd van het jaar. En om nog maar niet te spreken van de trein, bus of tram........ En kijk alleen maar dicht bij huis, ook binnen het gezin is er weleens iemand grieperig. En toch, hoe onwaarschijnlijk dit ook klinkt, verkeer ik in de gelukkige omstandigheid dat ik na transplantatie wat dit betreft niet één keer ziek ben geweest. Ik denk dat ik in dit geval wel een kleine positieve uitzondering op de regel ben.

Ik heb er geen verklaring voor hoe dit kan. Ik ben wel iemand die heilig gelooft in RRR (rust, reinheid en regelmaat) en waak ervoor dat dit niet overgaat in RRR (racen, rennen en regelen). Ik eet iedere dag verse groenten en vers fruit, sla echt geen dag over. Verkeer in de gelukkige omstandigheid dat niet m'n omgeving m'n tempo bepaalt, maar dat ik er zelf voor kan waken niet te vaak over m'n grenzen te gaan.  Daarbij ben ik uiterst stipt in het op tijd innemen van m'n medicijnen. Ik probeer altijd de balans te bewaren. Maar hoe moeilijk is dat in een maand als December, waarin zeker vaker dan normaal van de rust en de regelmaat afgeweken wordt. Zitten er genoeg rustige dagen tussen de feestelijkheden in of ga je te ver over je grenzen, zodat bijvoorbeeld de zo gevreesde "beestjes" toch vat op je kunnen krijgen?

Deze maand in het jaar is bij uitstek de tijd voor feestjes bij de "beestjes", zij vinden al die feestjes van ons geweldig om zichzelf  lekker te verspreiden. Hoestende, proestende, snotterende mensen die elkaar zoenen, handen schudden en om nog maar niet te spreken over al het lekkers op tafels, wat eigenlijk veel te lang blijft staan. Allemaal heerlijke bronnen........
Maar er moet naturlijk wel gewoon genoten worden in de herkansing die we gekregen hebben als getransplanteerde en dus ook gefeest. De uitdrukking "bier spoelt de nier" is tenslotte niet voor niets in het leven geroepen. Blijf alleen naar je lichaam luisteren en wees een beetje op je hoede. Zorg dat je gewoon lekker je vitamines binnenkrijgt, let erop dat je in deze onregelmatige tijd, toch regelmaat houdt bij de inname van je medicatie en neem op tijd je rust!




Bij deze wil ik iedereen hele fijne Feestdagen toewensen en een heel gezond en gelukkig 2014, met niet al te veel "beestjes", maar des te meer feestjes!! Proost!!







dinsdag 3 december 2013

"ALS BIJWERKINGEN JE IN LEVEN HOUDEN"



Iedere transplantatiepatiënt heeft er in meer of mindere mate mee te maken: bijwerkingen van de zo noodzakelijke medicatie. Verhoudingsgewijs mag ik me denk ik gelukkig prijzen en denk ik dat tot op heden mijn leven niet beheerst wordt door bijwerkingen van....... Maar ze zijn er helaas wel. De medicatie die ervoor zorgt dat het donororgaan "binnen boord" blijft, kan sowieso al voor heftige bijwerkingen zorgen en dan is er ook nog de medicatie die geslikt wordt tegen bepaalde bijwerkingen die ook weer voor specifieke bijwerkingen kan zorgen. Kort gezegd houden de bijwerkingen ons in leven, want we zijn afhankelijk van deze medicatie.

Waar ik persoonlijk mee gestopt ben is het lezen van bijsluiters. Als ik alles moet geloven wat daarin staat, zou ik me zo langzamerhand zo ontzettend doodziek moeten voelen, terwijl het tegendeel waarheid is. Als ik een klacht krijg ga ik kijken of het eventueel een bijwerking kan zijn van.......
Er zijn wel bijwerkingen die me plagen. De prednison zorgt er bijvoorbeeld voor dat ik een soort stuiterbal word en na langdurig gebruik zorgt het er ook voor dat ik spontaan last heb van gesprongen adertjes, met name in gezicht (niet echt fraai) en op ledematen. Ook zorgt dit paardemiddel ervoor dat ik moeilijk de slaap kan vatten. De CellCept zorgt ervoor dat ik op sommige momenten last heb van de darmen en erg lastig is het dat de bloeddruk moeilijk onder controle is te houden. Een maagbeschermer is onoverkomelijk. En zo is er nog het één en ander dat ik aan medicatie heb overgehouden aan m'n nierziekte.

De bijwerking die me op het moment het meest tijstert is een kapot gewricht in de hand. Een operatie is uiteindelijk noodzakelijk. De discussie gaat nu nog of dit daadwerkelijk een bijwerking is of pure pech. Toch zijn het geen zaken die m'n leven beheersen. Bij alles wat ik al meegemaakt heb zijn het allemaal maar "peanuts". Terdege ben ik me ervan bewust dat ik met deze paar bijwerkingen goed wegkom. Ik weet ook dat het heel anders kan en dat de bijwerkingen wel degelijk je leven kunnen gaan beheersen en echt te erg zijn voor woorden.


De klant is koning

Toch is er iets wat mij de laatste tijd nogal irriteert. Want is het niet zo, dat de klant koning is en is de patiënt niet gewoon klant? Of is het in deze moderne tijd van bureaucratie en regeltjes op regeltjes op regeltjes, waardoor we de bomen het bos niet meer zien, de zorgverzekeraar die koning is?
Ik werd hier onlangs mee geconfronteerd toen ik met een orthopedisch probleem (bijwerking) bij een orthopeed kwam, maar eigenlijk ook nog een ander ortopedisch probleem had. Ik was hier bewust niet mee naar de huisarts gegaan, omdat ik toch naar deze arts zou gaan. Nadat hij het eerste probleem had bekeken, legde ik hem mijn tweede probleem voor. Hij keek mij verontschuldigend aan en zei me dat ik daarvoor toch echt eerst naar de huisarts moest en vervolgens zou worden doorverwezen naar een orthopeed die specifiek opgeleid is voor dit probleem. Hij wilde wel kijken, maar dat zou me een dikke vette rekening opleveren. Hij verontschuldigde zich voor zijn niet klantvriendelijke optreden, maar hij stond ook met zijn rug tegen de muur klaarblijkelijk. Dit is nog maar een heel klein voorbeeldje hoe het volgens mij niet zou moeten en waarom de gezondheidszorg zó duur is en helemaal kapot gemaakt wordt.

"Maar als het geluk van nieuw leven overheerst!!"




maandag 18 november 2013

"VERLOREN TIJD..........?"





De laatste tijd heb ik vaker gehoord van getransplanteerden dat ze het gevoel hebben dat ze "verloren tijd" moeten inhalen en ze doelen daarmee op de periode voor transplantatie. De periode dat ze zieker en zieker werden en minder en minder konden. Tegelijkertijd realiseert men zich dat de nier die ze hebben mogen ontvangen niet het eeuwige leven heeft, dus dat de tijd dat het nu goed gaat zó ontzettend kostbaar is. Men wil dus in principe in zo kort mogelijke tijd, zo veel mogelijk doen......
Ga er maar aanstaan, de energie is terug, maar er is vaak veel roofbouw op het lichaam gepleegd, daarbij gaan door langdurig zwaar medicijngebruik soms (ernstige) bijwerkingen een rol spelen......

Vaak heb je jarenlang met, voor en tegen jezelf moeten vechten. Je kreeg niet alleen fysiek, maar zeker ook mentaal dreun op dreun. Fysiek takelde je af (je lichaam liet je in de steek) en mentaal verlegde je telkens weer je grenzen, om de emotionele rollercoaster maar niet te vergeten. Tot de verlossende dag van de transplantatie. Van het ene op het andere moment is daar die ommekeer in je leven. Vanaf het moment van bijkomen uit de narcose gaat aan herstel gewerkt worden. Er is geen tijd voor andere zaken. De conditie moet opgebouwd worden, er moet balans gevonden worden tussen lichaam, nier en medicatie en het "nieuwe" leven moet weer op de rails komen!

Tot er plotseling een dag komt of er iets gebeurd in je leven waarop je ineens gaat denken en realiseren: "wat is er eigenlijk allemaal gebeurd de afgelopen jaren?" Je werd ziek, je ging/moest door en door. Je werd getransplanteerd, je ging/moest door en door en op een dag kom je op het mentale punt: tot hier en niet verder. De fysieke "man met de hamer" is verslagen en dan komt de mentale "man met de hamer" nog even om de hoek kijken. Het is niet zo raar, je zit in die trein en je moet door en door en door, tot er een moment van rust komt en je tijd krijgt om over de dingen na te gaan denken.

Ik heb me afgevraagd waarom mensen de periode voor transplantatie zien als verloren jaren, zelf heb ik het niet zo ervaren. Misschien omdat ik tijdens mijn ziekte toch twee geweldige kinderen op de aarde mocht zetten. Zij hebben mij door hele moeilijke periodes heen getrokken en waren altijd weer mijn inspiratie om mijn grens toch net weer dat ene treedje hoger te leggen. Alle tijd en energie die ik had besteedde ik aan hen, dus wat mij betreft absoluut geen verloren jaren. Toch zien mensen het vaak wel zo en hebben in de periode na de transplantatie als ze zich beter gaan voelen het gevoel dat ze alles tegelijk willen en zoveel mogelijk in heel korte tijd moeten plannen om maar het gevoel te hebben dat ze de "verloren tijd" in kunnen halen.

Maar waarom toch "verloren tijd?" Wij konden misschien niet flitsend carrière maken of de alles-tegelijk kunnende vader of moeder zijn. Maar wij hebben op een andere manier in onszelf  en ons gezin geïnvesteerd. Wij zijn door onze ziekte diegene geworden die we nu zijn en staan door wat we meegemaakt hebben sterk in het leven. We hebben leren genieten van de kleine dingen om ons heen en wat mij in het bijzonder onlangs opviel toen ik op een Lotgenotendag was, was het feit wat een flexibiliteit, wilskracht, doorzettingsvermogen, empathie en charisma een ieder uitstraalde. Ieder met een uniek eigen verhaal, geen verhaal was hetzelfde, ieder met zijn/haar eigen boodschap.
Wat ook opviel op die dag, was dat mensen daar het gevoel hadden begrepen te worden. Soms krijg je in het alledaagse leven, heel goed bedoelde adviezen van mensen, maar het zijn meestal woorden zonder het juiste, treffende gevoel erbij. Lotgenoten hebben die woorden soms niet eens nodig.

En als je dan langzaam vanuit die "stoptrein" weer over kunt stappen op de "intercity", je weer vol energie (fysiek en mentaal)  je "after-transplant-list" erbij kunt pakken, tel dan je zegeningen en pluk de dag, maar wel op een zodanige manier dat je iets overhoudt voor de volgende dag, zodat je steeds iets af kunt strepen van je lijstje, maar er ook weer heel veel leuke dingen aan toe kunt voegen!!!


Carpe Diem











donderdag 14 november 2013

DECEMBER

Maand van geven en ontvangen




Met de aankomende Feestmaand voor de boeg, ging mijn ruime fantasie eventjes met mij aan de wandel en ik dacht: "Wat zou het een mooi idee zijn, om iedereen op 5 december een donorformulier toe te sturen, er een aantal weken de tijd voor te geven om hierover na te denken. Vervolgens maakt men het onderwerp bespreekbaar tijdens het Kerstdiner en daaruit voortvloeiend komt het mooie voornemen om per 1 januari 2014 donor te willen zijn"........... (wel even het formulier dan ook daadwerkelijk invullen en opsturen (niet op de lange baan schuiven) en anders naar de site gaan: www.jaofnee.nl).

Het was maar een hersenspinsel, maar zeg nou zelf, verdienen de onderwerpen orgaandonatie en ADR niet op zijn minst zoveel aandacht als de actie "Pietitie"....... Alleen de Facebook-pagina had in één dag al meer dan een miljoen "likes" en inmiddels zijn dat er meer dan twee miljoen. Zouden deze mensen allemaal nagedacht hebben over het feit of ze zich willen laten registreren als wel of geen orgaandonor? Eigenlijk iedereen in het hele land heeft een mening over discussie wel of geen Zwarte Piet, maar waarom je kop in het zand steken als het gaat over een mening over wel of geen donor zijn?! Had de Donorweek maar net zoveel aandacht gekregen als deze discussie, dan had het er misschien heel wat roos(rose)kleuriger voorgestaan wat betreft de patiënten die wachten op een donororgaan. Dus als je toch zoveel met geven en ontvangen bezig bent de komende maand, denk dan hier ook even over na........





Geen maand staat zo symbool voor geven en ontvangen als de maand December! Geen maand staat zo centraal als het om gezelligheid en samenzijn gaat als de maand December! Maar wat versterkt deze maand ook het gevoel van verdriet en eenzaamheid bij de mensen die dit betreft....... Het zijn niet alleen maar cadeautjes, heerlijke diners en prachtig vuurwerk.
Voor de mensen die eenzaam, verdrietig en/of ziek zijn zou het zo leuk zijn als ze alleen maar een kaartje, telefoontje of sms-je zouden krijgen, zodat ze weten dat ze ertoe doen en de moeite waard zijn, dus ken jij zo iemand........
Voor de mensen die gebonden zijn aan een streng dieet is er niet dat heerlijke snoepgoed of een heerlijk Kerstdiner, zij moeten altijd dealen met een alternatief........
Voor de mensen die in financiële problemen zitten, geldt niet dat ze het Nieuwe Jaar spetterend in kunnen luiden met prachtig vuurwerk en heerlijke bubbels........
En toch wens ik iedereen een hele fijne Decembermaand toe!
De één met veel cadeaus, de ander met dat éne kaartje wat van onschatbare waarde is.......
De één met een geweldig Kerstdiner, de ander met een alternatief wat van onschatbare waarde is, omdat diegene weet waarom het is, zoals het is.......
De één met prachtig, spetterend vuurwerk en veel gezelligheid, de ander met een waardevolle avond op zijn/haar eigen manier......

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

maandag 28 oktober 2013

"GEDEELDE SMART IS HALVE SMART"

Gezellige lotgenoten-dag in Utrecht

 
 
 
 
Wat iets meer dan 5 jaar geleden, na mijn transplantatie als hersenspinsel begon, mondde afgelopen zaterdagmiddag uit in een gezellig samenzijn met lotgenoten en aanhang van de groep nier-getransplanteerden op Facebook, in Utrecht.
Destijds, iets meer dan 5 jaar geleden deed ik nog niets met Facebook, maar zat ik alleen op Hyves. Op een gegeven moment ontstond het idee, met als achtergrondgedachte: "gedeelde smart is halve smart", om een groep nier-getransplanteerden aan te maken. Het ledenaantal steeg behoorlijk explosief. Na een tijdje raakte ik bekend met Facebook en startte daar ook de groep nier-getransplanteerden. Ook deze groep groeide redelijk snel. Ik startte de groep als "open" groep, maar daar ik vond dat er wel heel veel "privé-zaken" besproken werden, maakte ik hem besloten.
 
Totdat een paar maanden geleden één van onze lotgenoten/groepsgenoten met het prachtige initiatief kwam om een gezellige dag te gaan organiseren. Er was zeker belangstelling voor en ook ik, als beheerder van de groep, werd betrokken bij de organisatie.
We kwamen vooraf aan deze dag tweemaal bijeen in Delft om één en ander te regelen voor deze dag. De samenwerking verliep prima en vol goede moed zijn we afgelopen zaterdag naar Utrecht afgereisd!
 
 
 
Als verzamelpunt spraken we met de hele groep af voor de Starbucks op het Centraal Station Utrecht, een mooi centraal herkenningspunt. Al redelijk vroeg was ik ter plekke en zag naarmate de tijd vorderde een steeds groter wordende groep ontstaan. Een aantal mensen kende elkaar al persoonlijk, voor heel veel anderen gold dat men elkaar hier voor het eerst zag. Een heel bijzonder moment, je kent de verhalen bij de namen, maar de persoon in kwestie "in real life" ontmoeten, is dan toch heel apart en bijzonder.
 
Het was eigenlijk alsof iedereen elkaar toch al jaren kende (wat in feite natuurlijk ook zo is, maar alleen via de verhalen binnen de groep) en al kletsend, liepen we naar de Winkel van Sinkel, waar we de middag door zouden brengen.
Iedereen zocht een plekje en opvallend was met wat een gemak de gesprekken op gang kwamen en hoe ongedwongen het allemaal toeging. Het vertrouwen, de her- en erkenning waren groot, maar soms was het emotioneel ook zwaar. Bijzonder was ook de openheid.
Onder de deelnemers waren dialysepatiënten, (wachtend op een nier), pré-dialysepatiënten (in voorbereiding op dialyse, maar ook zoekende naar een donor bij leven, zodat eventueel dialyse toch overgeslagen kan worden en er op tijd getransplanteerd kan worden en de wachtlijst niet aan de orde hoeft te komen), maar het grootste gedeelte van de deelnemers was getransplanteerd (ofwel pré-emptief, ofwel met een post-mortale nier) en niet te vergeten partners. Want wat worden die vaak over het hoofd gezien, de partners van nierpatiënten en wat zijn ze van onschatbare waarde!!
 
Heerlijk om ook te ervaren dat niemand vreemd opkijkt als er een pillendoos tevoorschijn getoverd wordt...... Pillendozen, insulinespuit, je niet lekker voelen, emoties, "it's all in the game"........ Je hoeft niets uit te leggen......
Wat ook maar weer is gebleken is dat geen enkel verhaal hetzelfde is, ieder heeft zijn unieke ervaring en behandeling, maar ook de combinatie van medicijnen, complicaties en/of bijwerkingen verschilt per persoon. Een behandeling "op maat" is dan ook van levensbelang!
 
 
 
 
Wat deze dag ook inderdaad weer bleek, was dat gedeelde smart inderdaad halve smart is, waarbij woorden zelfs soms overbodig zijn en één enkele blik genoeg is.
Maar wat deze groep zo bijzonder maakt, is dat er zo'n enorme wilskracht, doorzettingsvermogen en flexibiliteit van uitstraalt........ Humor en zelfspot zijn factoren die ook zeker niet ontbreken.....
Een van de deelnemers van de groep maakte de opmerking: "Je kunt de meest ernstige ziekte hebben, maar als je genezen bent/wordt, ben je klaar. Wij, in onze situatie, zijn tot levenslang veroordeeld, getekend voor het leven. De donornier heeft niet het eeuwige leven en medicatie moet levenslang geslikt worden. Als de donornier afstoot, ben je (wederom) veroordeeld tot dialyse en de wachtlijst......" Je zult ermee moeten dealen, maar eens te meer maakt dat duidelijk dat op de momenten dat het goed gaat, je met volle teugen van alles moet genieten. Carpe Diem!!!
 
Voor ons als organisatie, was dit een uitprobeersel, wat uiteindelijk heel geslaagd is. We hebben geen negatieve reacties gekregen en iedereen die we gesproken hebben, vond het heel gezellig en men kijkt uit naar een volgende keer. Het feit dat de groep mijn "ding" is en het "event" van de initiatiefnemer en mede-organisator, bleek een goede combi. De samenwerking was prima en het resultaat mocht er ook zijn.
Bij deze wil ik de initiatiefnemer dan ook super bedanken voor de samenwerking en het feit dat hij met het idee gekomen is, dit evenement te starten.
De positieve reacties motiveren ons, als organisatie in ieder geval om hier een vervolg aan te geven...... Op welke manier? We weten het nog niet. Een aantal deelnemers heeft leuke ideeën voor een vervolg aangedragen die we zeker in overweging zullen nemen. Ook zullen we tips voor een volgende keer zeker ter harte nemen. Wij hebben er ook van geleerd en hebben gezien dat we een volgende keer sommige dingen zeker anders aan moeten pakken.
Ook zijn er dingen die gewoon niet te plannen zijn, die gebeuren en overkomen je ter plekke en daar moet je op dat moment op anticiperen. Wat ons als organisatie verraste en waar we ons een beetje op verkeken hebben, is het feit dat wij ons niet gerealiseerd hadden, dat er mensen echt helemaal naar deze dag toegeleeft hadden.......
We hopen in ieder geval dat deze positiviteit meer mensen van de groep prikkelt en we er volgende keer met een dubbel aantal deelnemers zullen zijn.....
Voor mij persoonlijk was het een hele gezellige, leerzame, enerverende, begripvolle dag met veel lach en soms een traan....... Ik vind het enorm jammer dat ik niet iedereen (uitgebreid) persoonlijk heb kunnen spreken, maar dat bewaren we voor de volgende keer......
 
Door en voor Lotgenoten



 

maandag 21 oktober 2013

GEMAKZUCHT

Terugblik op de Donorweek



Afgelopen week was het Nationale Donorweek! Tal van fantastische acties waren op touw gezet: Van de Donorrun tot het "Trekkermeisje", van een oproep van Giel Beelen om de Ziggo Dome in donorstijl te veranderen tot het Donorspotje op TV, je kon het zo gek niet verzinnen. Nederland kleurde voor een weekje rose!
Ikzelf vond dat ik dit jaar ook mijn steentje moest bijdragen en besloot met name wat pogingen te wagen via de social media. Ik had dit jaar de kracht, energie, tijd, maar bovenal de motivatie om me op m'n eigen manier in te zetten. Het weekend voor de Donorweek begon, benaderde ik René Speelman met de vraag of hij misschien bereid was een "Jabbertje" te creëren in het kader van de Donorweek en een dag daarna kreeg ik een berichtje van hem dat ik even op zijn site moest kijken...... Een prachtig resultaat (verderop in deze blog te zien)!! Ook benaderde ik Blond Amsterdam en zij kwamen zelfs dezelfde dag nog met een geweldige leuke creatie (zie hierboven)!! Ik benaderde meer organisaties, sommige van hen vonden het niet eens de moeite waard om ook maar even de moeite te nemen voor een reactie. Zij zijn dan ook zeker het vermelden niet waard, want negatieve aandacht is ook aandacht........

Maar waarom bekruipt me dan toch een ambivalent gevoel bij deze week? Waarschijnlijk omdat er na deze week nog steeds 7.000.000 mensen zich niet geregistreerd hebben. Hoe komt dit? Het resultaat van deze week was geweldig!! Meer dan 31.000 mensen  registreerden zich, waarvan 94% JA aangaf!! Maar de realiteit zegt ook dat dit een druppel op de gloeiende plaat is en de ieniemienie actietjes die ieder persoonlijk op touw zet zijn maar spatjes op die plaat. Ook ik realiseerde mezelf dat voordat hieraan begon, maar had dit jaar wel de motivatie door te denken dat elk spatje, één spatje zou zijn.

Ik ging ook in gesprek met mensen deze week. Ze zagen de poster naast de voordeur hangen, weten dat ik zelf getransplanteerd ben, of ze zagen de button op m'n tas zitten.......
Wat daar vaak uit kwam, stemde me ook niet altijd positief. Natuurlijk waren er mensen geregistreerd die ik sprak, maar bij de mensen die (nog) niet geregistreerd zijn, voert GEMAKZUCHT wel de boventoon. Ook bij mensen die weten hoe het is om een orgaan nodig te hebben, die mijn situatie van dichtbij hebben meegemaakt....... Vaak is het een kwestie van voor je uit schuiven, "de-ver-van-m'n-bed-show", sommige mensen vinden het eng, maar ook een antwoord als: "mijn omgeving weet toch wat ik wil?"
Maar wat mij eigenlijk het meest verbaasde en teleurstelde was het feit dat ik afgelopen week 2x in het ziekenhuis moest zijn en dat ik op zijn minst verwacht had daar iets aan te treffen van de donorweek. Niets was minder waar. Zelfs op de afdeling Nefrologie, die zo met deze problematiek te maken heeft, was helemaal niets te zien. Ik had me stellig voorgenomen er iets van te zeggen, echter ik ging voor een spannende uitslag en was op dat moment eventjes met andere dingen bezig. Maar bij deze alsnog: schandalig!!

Wat ik me ook afvraag is of de mensen die bijvoorbeeld op de TV beloofden zich te gaan laten registreren, inmiddels de moeite hebben genomen om 2 minuten van hun kostbare tijd op te offeren en de moeite hebben genomen. Erg leuk was bijvoorbeeld dat het voetbalprogramma Voetbal International aandacht besteedde aan de Donorweek en de heren Derksen, Van der Gijp en Genee zeiden zich te gaan laten registreren, maar hebben zij dat inmiddels ook gedaan of schuiven zij het als zovelen toch maar weer voor zich uit?
Ook hoorde ik afgelopen week de term "donormoe" een aantal keer voorbijkomen, maar als degenen die deze term verspreiden misschien in een eerder stadium de moeite hadden genomen een standpunt in te nemen en zich te laten registreren, hadden zij alle informatie van afgelopen week naast zich neer kunnen leggen en over kunnen gaan tot de orde van de dag, omdat zij die 2 minuten toch al de moeite hadden genomen........

Mensen moeten zich realiseren dat als ze er niet over nadenken en geen standpunt innemen, ze de verantwoordelijkheid bij hun nabestaanden leggen, die dan op een moeilijk, emotioneel moment, een vreselijke beslissing moeten nemen. Alleen daarom zou je je verantwoordelijkheid moeten nemen en dan ga ik nog voorbij aan het feit van de lange wachtlijsten, de maatschappelijke verantwoordelijkheid.
Eén van de redenen waarom ik denk dat er een soort "taboe-achtig" sfeertje rondom dit onderwerp hangt is, omdat men wellicht bang is negatief in het daglicht te komen als men besluit geen donor te willen zijn....... Vaak rijst dan al gauw bij mensen de vraag, "maar als je zelf geen donor wilt zijn, wil je dan ook geen orgaan ontvangen als je in een dergelijke situatie terecht komt?"
Mensen moeten zich realiseren dat dit op elk willekeurig moment ook opeens hun probleem kan worden en niet denken dat het hun deur wel voorbij zal gaan en willen ze dan ook graag een orgaan ontvangen.......?!

Het punt is dat mensen in de donorwereld (patiënten, professional, betrokkenen) allemaal wel zien en weten waar het probleem zit, maar juist de grote groep daarbuiten (nu nog 7.000.000 mensen) getriggerd moet worden, maar hoe? Het beste zou in mijn ogen zijn ADR (zie: http://2mhclub.nl/), maar zolang dat niet gebeurd moeten mensen op een andere manier aan het denken gezet worden. De Donorweek was een ontzettend mooi initiatief, met de meest mooie en creatieve acties, maar ook na deze week zijn nog steeds de wachtlijsten veel te lang en sterven mensen onnodig. Maar wat is de ultieme actie om deze 7.000.000 over de streep te krijgen?

Wat deze week ook een heel groot punt van discussie was, was het donorspotje op TV. Halverwege de week werd het  spotje door het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport van de buis gehaald, omdat de Reclame Code Commisie het nodeloos kwetsend vond.
Persoonlijk had ik ook zo m'n bedenkingen. Weliswaar niet op punten die de Reclame Code Commissie aanvoerde. Mijn punt was dat ik dit spotje niet het reële beeld weer vond geven van een doorsnee transplantatiepatiënt. Ik vond het meer een uitzondering op de regel, want welke getransplanteerde loopt een triathlon. Tussen de regels door trouwens alle respect, geweldig dat het kan. Ik ben zelf getransplanteerd, ben beheerder en oprichter van een groep Nier-getransplanteerden op Facebook, maar ik ken hiervan niemand die een dusdanige prestatie levert. Als ik naar mezelf kijk heeft mijn leven inderdaad een ware positieve ommezwaai gemaakt na de transplantatie. Van bijna niks meer kunnen qua energie, naar m'n leven weer behoorlijk op de rit hebbend. Maar na 20 jaar de meest gruwelijke rotzooi te hebben geslikt, krijg ik daar ook wel de rekening van gepresenteerd. Ik begrijp dat mensen met een positief spotje over de streep geholpen moeten worden, maar verlies daarbij niet de realiteit uit het oog.......

Tot slot wil ik natuurlijk toch nog een oproep wagen aan al diegenen die deze blog lezen en zich nog niet geregistreerd hebben. Denk er alsjeblieft goed over na en ben je er voor jezelf uit, wat je wilt, laat dit dan ook registreren en leg niet de verantwoordelijkheid bij je nabestaanden ook al weten zij wat je wilt. Zij moeten op het moment dat jij komt te overlijden en je hebt niks geregistreerd op een zwaar emotioneel moment een moeilijke beslissing nemen...... Aan de andere kant kan het ook zo maar zo zijn dat je aan de andere kant van de medaille komt te staan en je zelf een orgaan nodig hebt, omdat je dusdanig ziek bent. Dan zou je maar één ding willen en dat is dat die wachtlijst niet zo eindeloos lang zou zijn en misschien wel te lang........ Dus bij deze nog één keer, ook al is het geen Donorweek meer, ben je eruit voor jezelf, ga dan naar www.jaofnee.nl en neem eventjes die 2 minuten de tijd om je te registreren, want ook na alle prachtige acties die er afgelopen week waren georganiseerd (waarvoor hulde!!!) is de wachtlijst nog steeds veel te lang en sterven er nog steeds veel te veel mensen onnodig, ook na de Donorweek.........

Eén lichaam kan meerdere mensenlevens redden!!! 
 
 
 
 
 

donderdag 10 oktober 2013

REIZEN ALS GRAADMETER VOOR FYSIEKE GESTELDHEID

 
Afgelopen week kwamen wij (echtgenoot en ik) terug van een heerlijk weekje Turkije, maar wie had dit iets langer dan 5 jaar geleden durven hopen...... Het feit dat ik 23 juli 2008 een nier van mijn vader mocht ontvangen heeft dit mogelijk gemaakt! Voor de transplantatie was de situatie dusdanig dat ik nog nauwelijks tot het einde van de straat kon lopen (conditioneel) en ik 3x daags sliep....... Het feit dat ik in de gelukkige omstandigheid zat, dat ik een nier van mijn vader mocht ontvangen, heeft mijn leven een totaal andere wending gegeven en heeft ervoor gezorgd dat ik sindsdien mijn leven weer beetje bij beetje op de rails heb gekregen, en bovenal weer van de mooie dingen van het leven kan genieten, zoals onder andere reizen. Londen, Parijs, Griekenland, Oostenrijk, Duitsland en Italië zijn sindsdien al aan de beurt geweest. En nu viel de keus op Turkije.
 
De eerste confrontatie met het reizen is altijd het checken of het reisdocument nog wel geldig is. De blik op de pasfoto verraadt dan altijd het veel bollere "pred"(nison)-snoetje van ten tijde dat de foto gemaakt is, in vergelijking met nu...... Gecheckt moet worden of de ziekenhuisbrief voor het buitenland nog actueel is en er moet een medicijnpaspoort gehaald worden bij de apotheek. Vervolgens moeten de medicijnen uitgezet worden om daarna in de handbagage te kunnen worden vervoerd. De helft van de ruimte in de handbagage is dan al gevuld....... Als dit allemaal in orde is, kan ook voor ons een ontspannen start van de vakantie gemaakt worden.

Persoonlijk vind ik reizen zwaar, ik vind het heel vermoeiend. Of dit te maken heeft met het feit dat ik een donornier heb in combinatie met de vele medicatie die ik slik, misschien het tijds- en/of temperatuurverschil of dat dit gewoon iets persoonlijks is, weet ik niet. Maar reizen is zeker een mooie graadmeter voor mijn fysieke gesteldheid. Ook zijn er altijd nog de kleine bijkomstigheden en dat is in mijn geval het feit dat ik minimaal 3 liter moet drinken per dag en met een vliegreis liever nog wat meer. Waar je dan al meteen tegenaan loopt bij een vliegreis is natuurlijk het "gesodemieter" van het feit dat je geen drinken in je handbagage mee mag nemen. Op zich is het geen probleem,  je kunt na de douane water kopen, in het vliegtuig water kopen, toch voelt het onrustig, helemaal als ik juist op die tijdstippen ook nog m'n medicijnen in moet nemen. En dan is er altijd toch een beetje de angst dat ik ziek zal worden op vakantie en dan met name zaken als diarree........ Het zijn zaken waar ik steeds makkelijker mee omga, maar het zit toch altijd in m'n achterhoofd, maar het mag zeker de pret niet drukken, want genieten staat op nummer 1!!

Zo ook nu, we hebben een perfecte heenreis, 3 stoelen met z'n tweetjes. Daar we allebei niet heel erg klein zijn, was dit beetje meer ruimte zeer welkom en heerlijk relaxt. We hebben een heerlijke week! Zon, zee, strand, zwembad, heerlijke temperatuur, gezellige dagjes uit, maar wat voor mij toch altijd een hoogtepunt is, is het feit dat ik na 16 jaar natrium- en eiwitbeperkt gegeten te hebben, gewoon weer alles mag en kan eten....... Maar het zo gevreesde aspect waar ik altijd bang voor ben en wat nog niet eerder gebeurd is, werd nu wel werkelijkheid. Halverwege de week kreeg ik buikklachten, maar lang leve het wondermiddel Pepsi Cola light. Na 12 uur ellende was deze mijn redding en konden we onze vakantie zorgeloos voortzetten......

De terugreis beloofde vermoeiender te worden, we werden namelijk om half 3 's nachts opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Dit betekende dus in principe een nachtje overslaan. Om half 4 zaten we op het vliegveld, waar we nog 3 uur moesten wachten. Mijn lamlendigheid van het lange wachten, zette zich om in een "rebelse bui" en ik liet mijn flesje water, volledig gevuld, bewust in m'n handbagage zitten. Het ergste wat kon gebeuren was dat het flesje uit m'n tas zou worden gehaald toch.......  Wat schetste mijn verbazing, ik zie m'n handbagage tevoorschijn komen, pak m'n tas van de band en loop gewoon door........

Thuisgekomen is er ook nog het één en ander te doen...... Het was de eerste keer dat we zonder de kinderen op vakantie waren. Alles was keurig opgeruimd, maar voor deze "poetsende moeder/moeder" hadden ze toch nog het één en ander bewaard. Aan het einde van de middag komt de "man met de hamer" op bezoek en maakt me duidelijk dat het genoeg is geweest. Ik ben helemaal gesloopt.  Ondanks dat, vind ik zelf dat ik deze "reistest" qua fysieke gesteldheid goed heb doorstaan. Of de cijfertjes dat ook uitwijzen, zal volgende week blijken. Ik vind de controle deze keer extra spannend, omdat niertje de afgelopen controles liet zien er even iets minder zin in te hebben en hopelijk hebben de buikklachten en de reis geen negatieve invloed op dit geheel.......

14 t/m 20 oktober Donorweek! Heb jij je keuze al gemaakt?! www.jaofnee.nl
Met de naderende donorweek in het vizier wil ik eigenlijk met deze blog nog maar een keer benadrukken, hoe belangrijk orgaandonatie is!! Binnen ons gezin ben ik daarvan het levende bewijs. Voor transplantatie bijna geen energie meer en voelde het leven uit mij stromen, na transplantatie weer terug in het leven, genietend van al het moois wat het leven te bieden heeft en hopelijk ook mijn steentje bijdragend door me in te zetten voor lotgenoten. Ik had het geluk dat ik op tijd een nier van mijn vader mocht ontvangen. Voor veel lotgenoten is dit niet weggelegd, zij moeten gaan dialyseren en komen op de wachtlijst. Voor te veel mensen is de wachttijd te lang, waardoor zij onnodig, vroegtijdig komen te overlijden........


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 


woensdag 18 september 2013

NATIONALE DONORWEEK 2013 (14 T/M 20 OKTOBER)





Ja of Nee
Doe je mee

Wees duidelijk, laat je mening weten
Zodat er niemand wordt vergeten

Elke "Ja" kan meerdere nieuwe levens geven
Aan mensen die uit zich voelden vloeien, het zo mooie leven

Deze week staat in het teken je medemens bewust te maken van het zo grote tekort aan orgaandonoren
En het probleem zo breed mogelijk aan te boren

Vraag je familie, vrienden, collega's, buren
En laten zij de boodschap ook weer verder sturen

Zodat de vraag: "Ben jij al donor?" als een olievlek over het land zal vloeien
En tot een mooi resultaat uit zal groeien

Het kost je misschien één minuut om je mening duidelijk te maken
Wees niet laks of denk dat het de "ver van mijn bed show is", want ook jij kunt in een dergelijke situatie geraken........




www.jaofnee.nl




 

maandag 9 september 2013

ACHTER ELK LITTEKEN SCHUILT EEN VERHAAL



Achter elk litteken schuilt een verhaal. Of het nu een zichtbaar, uiterlijk litteken is, of een innerlijk, emotioneel litteken op de ziel. Soms is het innerlijke litteken het gevolg van het uiterlijke litteken. Een litteken is als een gebroken spiegel, bestaand uit talloze facetten (scherven), de waarheid reflecterend.
Soms is het een klein littekentje als gevolg van het feit dat je een keer gevallen bent op je knie, soms is het een tientalle centimeters lang litteken, als gevolg van een grote zware operatie. Maar of het nu het kleine littekentje is, of het hele grote, ze hebben allebei hun verhaal...... Een vanzelf dicht gegroeid, dicht geplakt of dicht genaaid verhaal. Een verhaal, soms één of meerdere innerlijke littekens en/of geheimen verhullend. Misschien vertel je je verhaal zelf en reflecteer je ook de innerlijke littekens. Geheim houden is lastig, want wat erin gaat, moet er vaak ook weer uit. En vaak  verraden houding, gelaat en blik in de ogen al genoeg, zij spreken boekdelen.......


En zo geldt dat ook voor het litteken van de niertransplantatie (ik heb het in deze blog dan alleen over het litteken van de ontvanger). Het kan uitéén vallen in honderden facetten en laat ook vaak innerlijke littekens en misschien geheimen achter....... Elke getransplanteerde heeft zijn/haar unieke eigen verhaal, met zijn/haar eigen facetten. Geen verhaal is standaard, geen verhaal is hetzelfde. Het uiterlijke litteken is groot en als je een grote spiegel laat vallen, spat ie in honderden stukjes uiteen, die elk hun eigen hoofdstuk reflecteren. Geen stukje hetzelfde. Helaas is aan dit litteken vaak al een heel verhaal vooraf gegaan. Het is niet het begin van het verhaal, het is een vervolg op....... Bij velen is de transplantatie voorafgegaan door (vaak) een langdurige, slopende ziekte, met daarna voor velen ook nog het hoofdstuk dialyse en wachtlijst....... Voor sommigen heeft deze periode ervoor gezorgd dat er al een landkaart aan littekens op het lichaam achter gebleven is, voor anderen is het (ongeveer 20 à 25 centimeter grote) hockeystick-vormige litteken van de transplantatie het eerste zichtbare litteken. Ook is er nog een verschil of er pré-emptief is getransplanteerd of dat er sprake is van het ontvangen van een post-mortale nier. Allerlei facetten die ieder hun eigen uiterlijke en innerlijke littekens achter kunnen laten.
Bij de één ligt de nadruk op uiterlijke problemen, bij de ander op de bijwerkingen van de vele medicijnen, met soms veel en vervelende bijwerkingen, die moeten worden geslikt en sommigen kampen psychisch met vervelende gevolgen. En dan is er nog een groep die kampt met problemen van buitenaf. Dat kan zijn in de vrienden en/of familiekring en dan wil ik de nadruk leggen op met name vaak het onbegrip, maar het kan ook gaan om praktische zaken, zoals problemen met instanties. En er zijn mensen die helaas moeten dealen met heel veel facetten van de spiegel en bij anderen is de spiegel in wat minder facetten uiteen gespat en zij doorlopen het hele proces redelijk fluitend.


Persoonlijk symbolyseert het uiterlijke litteken voor mij: dankbaarheid, trots en energie. Het is een litteken waar ik ook trots op ben. De chriurg die mij geopereerd heeft, heeft geweldig "borduurwerk" geleverd en heeft ervoor gezorgd dat het 25 centimeter lange, hockeystick-vormige litteken, rechtsonder op mijn buik nauwelijks nog zichtbaar is, maar als het anders was geweest had ik er ook geen problemen mee gehad. Het is een litteken wat een mooi nieuw hoofdstuk in het verhaal is en dat een heleboel facetten van de spiegel weer aan elkaar gelijmd heeft........ Helaas zit er ook een keerzijde aan de medaille en heeft het litteken ook wel innerlijk zijn sporen achter gelaten...... Het is een litteken met een lach en een traan.


Wat is jouw verhaal, heb jij ook een spiegel?

 





dinsdag 27 augustus 2013

"KERS OP DE TAART"



Na een ontzettend verdrietige blog, is het nu weer tijd om de draad op te pakken, waar ik gebleven was....... De arts waar de vorige blog over ging, zei vlak voor ik getransplanteerd werd, met een glimlach: wij (medici) gaan ervoor zorgen dat jij 95 wordt! Ik ben wel zo reëel om te weten dat dat een illusie is. De ziekte die ik voor transplantatie had, heeft behoorlijke roofbouw op mijn lichaam gepleegd en alle medicijnen die ik in welke vorm dan ook "genuttigd" heb al die jaren, hebben ook niet altijd aan alles goed gedaan........ Toch wil ik hier wel een klein linkje leggen, want ik ben door deze opmerking natuurlijk aan mijn stand verplicht om heel zuinig met mijn lichaam om te gaan, maar daarentegen is het ook een mooie inspiratie om het uiterste uit het leven te halen, zo goed en zo kwaad als dat soms gaat.......

En zo was het voor ons eigenlijk tot nu toe een jaar van mijlpalen, ook al voelt het na vorige alinea nogal ambivalent om dat nu zo op te schrijven. Toch was het zo..... Echtgenoot "zag Abraham", oudste zoon bereikte de volwassen leeftijd, we vierden mijn eerste Lustrum met donornier en als "kers op de taart", haalde onze jongste zoon op 16-jarige leeftijd zijn HAVO-diploma. En hij is ook deze keer degene die als rode draad door deze blog zal lopen, want 5 jaar geleden vond niet alleen de transplantatie plaats...... Ons jongste, grootste kleintje ging op 11-jarige leeftijd zijn start maken op de middelbare school. Je zou denken dat je op een dergelijk moment, waarin er een zo van levensbelang zijnde gebeurtenis plaats gaat vinden, jezelf om andere zaken druk maakt. Maar één van mijn grootste zorgen op dat moment was dat ons jongste kind, ondanks alle emotionele gebeurtenissen op dat moment een goede start kon maken op zijn nieuwe school.

En net als in vorige blog, waarin een film van 16 jaar aan mij voorbij trok (16 jaar die er mede voor gezorgd hebben dat ik in het leven sta, zoals ik dat nu doe......), trok tijdens de diploma-uitreiking een film van de daarop volgende 5 jaar aan mij voorbij.......
Ons kind startte voortvarend op school, terwijl de transplantatie achter de rug was. Het was een onzekere tijd, het eerste jaar na transplantatie. Het was moeilijk om balans te vinden tussen lichaam, nier en medicatie en regelmatig mocht ik met mijn koffertje op komen draven in het ziekenhuis, niet wetende of ik moest blijven of weer mee naar huis mocht. Voor de kinderen een uiterst vervelende tijd, voor hen was in die tijd altijd de vraag of mama wel of niet mee terug naar huis zou komen. Toen éénmaal balans gevonden was, kon ik bergopwaarts gaan klimmen en met name de kinderen waren hierbij een enorme stimulans, want wat er ook is, die "trein" dendert gewoon altijd door....... Stoïcijns, vol wilskracht en werklust vervolgde W. zijn pad en ik durf te zeggen (maar dat zal misschien iedere moeder zeggen) dat ik misschien wel de meest trotse moeder was die, die avond bij de diploma-uitreiking in de zaal zat. Tranen brandend achter m'n ogen, een film van 5 jaar aan me voorbij zien gaand...... Bij de eindmusical van groep 8 kon ik er destijds, tot mijn grote spijt, niet bij zijn en nu zat ik hier gewoon.......
16 jaar jong, 2 meter lang, sprong ie het podium op toen z'n naam door de zaal heen gonsde, z'n diploma in de pocket. Hij verdient het om even in de "spotlights" te staan. Nu is híj het, een volgende keer zal onze andere zoon zorgen voor "slagroom op het toetje" en zal híj even die extra aandacht krijgen in een blog. En allebei droegen ze in die 5 jaar op hun eigen manier hun steentje bij, om mij te helpen bij het beklimmen van die ontzettend hoge berg. De één met een flinke dosis nuchterheid, de ander met meer emotie en een begrijpende blik..... Een ziekte als die ik had, maakt je nederig, afhankelijk, het vertrouwen in je lichaam word je stukje bij beetje afgenomen en je voelt je in de steek gelaten door je eigen "ik", maar wat kun je er ontzettend krachtig uitkomen. Van hoe diep kun je ineens klimmen, maar zonder de steun van man, kids en goede vrienden was me dat zeker niet gelukt........ Mensen die mij alleen kennen uit de tijd dat ik ziek was en mij een tijdje niet gezien hebben, komen nu degene tegen die ik was voor ik ziek werd. Het is niet aan mij om te zeggen hoe dat is, maar ik weet wel dat het een wereld van verschil is en dat ik er met name mentaal ontzettend sterk van geworden ben.

Maar als je dan als moeder denkt rust te hebben als éénmaal dat diploma binnen is....... Nou, nee, want het hele circus begint gewoon weer van voor af aan. Want nu begint ie zijn studie Fysiotherapie met 16 jaar en wat is loslaten toch moeilijk...... Want naast het feit dat ik nierpatiënt ben, ben ik natuurlijk ook gewoon moeder en dan ook nog een moeder die neigt naar een complete "control freak", heel lastig...... Voor alle partijen trouwens....... Laatst hoorde ik een prachtige uitspraak van iemand die zei: "het is geen loslaten, maar op een andere manier vasthouden" en daar wil het dan ook maar op houden......

En ondanks het feit dat de nier heel eventjes aan het sputteren is, hopen manlief (mijn rots in de branding, mijn allergrootste steun en toeverlaat) en ik als bekroning op al deze mooie gebeurtenissen van het afgelopen jaar, een heerlijke vakantie te beleven binnenkort, in de hoop dat daarna niertje zich weer koest houdt en ons een stabiel en rustig laatste stukje van het jaar gunt. De kids hebben hun vakantie al achter de rug, wat voor hen waarschijnlijk de "kers op de taart" was. Langzaam fladderen ze onder onze vleugels vandaan. En wij treden hiermee meteen een nieuw tijdperk in ons leven binnen, door weer met z'n tweetjes vakantie te vieren. En hopelijk gaan wij in deze fase van ons leven nog heel veel "kersen op de taart" beleven. Het leven zou het leven niet zijn als er ook zo af en toe een paar "dips" en verdrietige momenten tussen zitten,
maar niks is menselijker dan die te verstoppen onder een laagje fijne herinneringen.......
 
 








woensdag 31 juli 2013

EINDE AAN EEN TIJDPERK




Gisteren kwam het bericht tot mij dat de arts die mij 16 jaar lang heeft behandeld vóór en begeleid heeft bij mijn nierziekte op 66-jarige leeftijd is overleden. Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Dit komt misschien heel overdreven over, maar 16 jaar lang zat ik soms wekelijks bij hem. Het meest positieve bericht dat hij ons ooit kon geven was, dat de nierfunctie stabiel was. Hij heeft meer "slecht-nieuws-gesprekken" met ons moeten voeren dan hem waarschijnlijk lief was en toch laat ie zoveel positieve herinneringen achter........
Nadat ik dit bericht ontving, gingen de 16 jaar dat ik bij hem onder behandeling was als een film aan me voorbij. Jaren waarin het uiteindelijk alleen maar slechter en slechter met me ging. Tot aan m'n transplantatie heeft hij me met alles wat in zijn vermogen lag behandeld, begeleid en bijgestaan.

Toen wij de allereerste keer bij hem binnenstapten was nadat we het één en ander besproken hadden, één van de eerste vragen die hij stelde of wij een kinderwens hadden. De arts die mij hiervoor behandelde, had ons meteen toen duidelijk was wat er met mij aan de hand was, verteld dat dit onmogelijk was. Wij waren dus in de veronderstelling dat dit een "mission impossible" was. Deze dokter gaf ons meteen in de eerste 10 minuten dat wij bij hem binnen waren hoop. Het was wel degelijk mogelijk, maar wel zo snel mogelijk. Daar de nierfunctie nog op een acceptabel niveau was. Echter onder streng toezicht van hem en een gyneacoloog. En zo geschiedde: zo snel mogelijk, duurde uiteindelijk een tijdje en in de tussentijd was er met de nodige medicatie gestart. Ik raakte zwanger, maar na 12 weken ging het totaal mis...... Het advies was zo snel mogelijk weer te proberen zwanger te worden en na 4 maanden was het zover. Het was een zwangerschap met veel zorgen, bloeding na bloeding en zeker ook niet zonder risico's. Maar mede dankzij de deskundigheid van deze dokter kon ik na een voldragen zwangerschap van 40 weken en 3 dagen op volstrekt natuurlijke wijze een prachtige gezonde zoon op de wereld zetten. Een droom werd werkelijkheid. Wat in eerste instantie voor onmogelijk werd gehouden, werd werkelijkheid. Mijn nierfunctie bleef stabiel en al snel kwam de vraag of we nog over een tweede kindje wilden nadenken. 20 maanden later zette ik wederom een gezonde zoon op de wereld. Ditmaal was de zwangerschap iets gecompliceerder. Ik ontwikkelde zwangerschapsvergiftiging en werd na 35 weken zwangerschap opgenomen met als doel te bevallen bij 38 weken en dat lukte. De zwanger-
schap werd ingeleid en ons gezin was compleet.
Ditmaal leverde ik iets in qua nierfunctie, maar kon het op dat niveau nog een aantal jaren stabiel houden. Totdat de nierfunctie totaal onverwacht van 50% naar 30% zakte. Er werd zwaar geschut ingezet en zo kon ervoor gezorgd worden dat de nierfunctie nog een jaar of 5 stabiel bleef op 30%. Daarna ging het snel bergafwaarts en op 1 augustus 2007 werd ons gevraagd samen naar het ziekenhuis te komen voor een gesprek. Transplantatie en dialyse kwamen in zicht en de trajecten moesten in gang gezet worden. Mijn ouders gingen het donatietraject in en ik ging het transplantatietraject en het voorbereidingstraject voor dialyse in. De bedoeling was om dialyse over te slaan, maar alles moest voorbereid zijn voor het geval transplantatie niet door kon gaan. Ik nam een kijkje op de dialyse-afdeling, we hadden een gesprek met een dialyseverpleegkundige, maatschappelijk werk kwam een aantal keer thuis om te kijken of thuisdialyse een mogelijkheid was. En na alle voors en tegens tegen elkaar afgezet te hebben viel mijn keuze op de buikspoeling thuis, mocht het nodig zijn. Uiteindelijk bleek dit gelukkig niet zo en kon ik op tijd een nier van mijn vader krijgen........

In al deze jaren van vaak zeer intensief contact ontstond een band van wederzijds respect en ik was zeer onder de indruk van de kundigheid, charismatische uitstraling, perfectionistische aanpak en soms gewoon alleen het vaderlijke schouderklopje van deze arts..........
Soms, toen ik nog bij hem onder behandeling was dacht ik weleens: " hoe moet het verder, als hij ooit met pensioen gaat?" Het vertrouwen was zó groot! Zover kwam het niet, want in de zomer van 2008 droeg hij mij over aan Leiden, waar de transplantatie plaats zou vinden. De bedoeling was echter dat ik na de transplantatie, als alles goed zou lopen naar hem terug zou komen voor mijn reguliere controles. Het liep echter anders.
Zeer goed bereidde hij me voor op de transplantatie, waarschuwde me ook voor de mogelijke complicaties en soms had ik het gevoel dat hij me nog een tijdje tegen wilde houden. Ik was er echter zo aan toe en hij liet me los.......

Als je zijn kamer in kwam, ontkwam je er niet aan om even een blik te werpen op een foto van zijn kinderen. Een dokter die ook even wilde laten zien dat hij een trotse vader was....... Maar ook een dokter die in mijn ogen nog lichte trekjes had van wat je in mijn ogen een dokter "van de oude stempel" noemt, een dokter waar mensen van de wat oudere generatie nog tegenop keken. Een dokter die er niet helemaal van hield als je bleef doorvragen.......
Een dokter die ook al moest ie me vaak slecht nieuws brengen, me toch met een soort gerust gevoel liet vertrekken. Hij vond dat ik wel wat soepeler met m'n dieet om mocht gaan, vond me veel te streng voor mezelf. En natuurlijk was ie net als alle andere nefrologen gek op bloeddrukken en hij was degene die het voor elkaar kreeg bij hem geen last te hebben van "witte-jassen-bloeddrukken". Altijd had ie even aandacht voor de thuissituatie en nooit zou ie je voorbijlopen. Of we hem nou op het strand tegenkwamen of ik zat in de wachtkamer bij een andere arts en hij liep toevallig voorbij of ik zat te wachten bij het bloed prikken, altijd was er eventjes die persoonlijke aandacht. Zelfs toen mijn man hem nog niet zo heel lang geleden tegenkwam was er even tijd voor een praatje.

Hij vond het vervelend als ie medicijnen voor had geschreven, waar ik toch vervelende bijwerkingen van kon krijgen. Een mooi voorbeeld was toen ik medicatie begon te gebruiken waar m'n haar van uit kon gaan vallen. Gelukkig is het niet gebeurd, maar één van de eerste dingen die hij deed toen ik op een volgende afspraak bij hem kwam was aan mijn haar trekken.......
Hij had zo zijn vaste gewoontes die je na 16 jaar natuurlijk wel kende en zo eindigde die mijn bezoek aan hem altijd, vaste prik met de woorden: "heb je nog wat van me nodig" en daarmee doelde die dan op een recept voor een riedel aan medicijnen. Zonder dat ie dat waarschijnlijk zelf wist, kon ie je de stuipen op het lijf jagen. Het is een ontzettend oud gebouw waarin zijn kamer zat en zoals ik net al schreef kende je op een gegeven moment gewoontes, maar ook de geluiden. Soms zaten wij in spanning in de gang af te wachten tot we naar binnen werden geroepen, doodstil, met ons hoofd leunend tegen de muur achter ons. Soms vermoedend dat we slecht nieuws zouden krijgen. En als we dan de vorige patiënt zagen verdwijnen en het duurde naar ons gevoel te lang en hem ook nog eens aan de telefoon hoorden of de schuifdeuren van zijn boekenkast gingen open en dicht, werd ons vermoeden eigenlijk al bevestigd. Soms wilde die vooraf iemand raadplegen, soms deed ie dat waar wij bij waren en soms moest er literatuur op nageslagen worden. Maar wij hoefden elkaar alleen maar aan te kijken, zonder iets te zeggen, om te weten wat we allebei vermoedden.

Ik ben hem veel dank verschuldigd en heb hem dat gelukkig nog mee kunnen geven. Weliswaar via een berichtje, maar zoals ik eerder al aangaf liep het na de transplantatie allemaal anders dan ik op voorhand had kunnen voorzien. Hij heeft me op een fantastische wijze naar m'n transplantatie toegeloodst en heeft er ook  aan bijgedragen dat ik zo lang mogelijk op eigen kracht kon functioneren.
En toch koos ik ervoor toen ik vanuit Leiden (na m'n transplantatie) te horen kreeg dat mijn reguliere controles weer in mijn eigen centrum gedaan mochten worden om over te stappen naar een andere nefroloog. Ik hoorde via via dat er in de buurt een goede nefroloog zit en besloot daar naar toe te gaan. Zeker niet om de mens, zeker niet om de kundigheid, maar ik koos puur voor het praktische. Alleen maar omdat het me uren reistijd scheelde....... Spijt? Nee! Wel heb ik lang een vervelend gevoel gehad over hoe het uiteindelijk allemaal gelopen is. Ik heb een tijdperk afgesloten en stap langzaam binnen in de moderne medische wereld. Met veel meer gelijkwaardigheid, meer acceptatie van mondigheid en veel begrip voor eigen regie en zelfmanagement. De klik is er, het vertrouwen moet groeien.......
De laatste woorden die hij persoonlijk tegen me zei 2 weken voor m'n transplantatie waren: "hou me op de hoogte". Ik heb hem hierna nooit meer gezien........ Zoals ik al eerder aangaf, het liep allemaal anders. Na de transplantatie heeft het eerst een jaar geduurd eer er een beetje balans gevonden was tussen medicatie, nier en lichaam. Uiteindelijk bleef ik 2 jaar in handen van Leiden voor ze me wilden laten gaan. In die tussentijd had ik besloten naar de nefroloog in de buurt te gaan. Vaak dacht ik, ik moet bellen om te laten weten hoe het gaat en wat ik besloten heb, maar stelde het uit en uit....... Geen enkel excuus is hiervoor te rechtvaardigen. Tot ik een jaar geleden een berichtje van hem zelf kreeg. Als trouwe lezer van mijn blogs wilde hij een keer reageren. Ik heb hem kunnen bedanken voor alles wat hij voor mij beteked had als arts, maar ook als mens. Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen en we sloten een tijdperk af.

Ik had wel gehoopt hem nog een keer ergens in de "nierenwereld" tegen te komen en nog een keer met hem te kunnen spreken....... Het mag niet zo zijn.......
Met pijn in mijn hart vernam ik gisteren dit verdrietige bericht. Het doet pijn als je bedenkt dat iemand dag en nacht voor mensen heeft klaar gestaan, iemand die mensen zoveel goeds heeft gebracht en zelfs naar een nieuw leven heeft begeleid, niet op een fatsoenlijke manier van zijn rust en pensioen kan genieten na een hard werkend leven.
M'n gedachten gaan uit naar zijn nabestaanden die een zo dierbaar persoon moeten missen. Ik wens hen ontzettend veel sterkte met het verwerken van dit enorme verlies.

R.I.P. dr. Valentijn, ik zal U nooit vergeten........ Bedankt!



maandag 22 juli 2013

5 JAAR

 
 
5 jaar vandaag mijn donorniertje!!!
5 kaarsjes, voor elk jaar 1!
5 kaarsjes met een dubbele betekenis...
5 kaarsjes uit dankbaarheid en
5 kaarsjes om te vieren dat mijn leven 5 jaar geleden een totale metamorfose onderging,  maar ook
5 kaarsjes in de hoop op een goede afloop vrijdag en
5 kaarsjes als symbool voor de hoop op nog heel veel jaartjes samen met mijn donorniertje en
5 kaarsjes in de hoop dat ik hier nog ontzettend lang van kan genieten met mijn dierbaren
5 kaarsjes met hoop dat mijn donor/mijn vader er nog ontzettend lang getuige van mag zijn, dat zijn bijzondere daad mij zoveel goeds brengt en dat het met hem ook goed blijft gaan!
5 kaarsjes als symbool voor 5 niet te vergeten jaren en
5 kaarsjes vol hoop en vertrouwen voor de komende 5 jaar........

 



BEDANKT PAP EN WE HEFFEN ER VANDAAG HET GLAS OP MET Z'N TWEETJES!!!
PROOST, OP HET LEVEN......