EINDE AAN EEN TIJDPERK

Gisteren kwam het bericht tot mij dat de arts die mij 16 jaar lang heeft behandeld vóór en begeleid heeft bij mijn nierziekte op 66-jarige leeftijd is overleden. Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Dit komt misschien heel overdreven over, maar 16 jaar lang zat ik soms wekelijks bij hem. Het meest positieve bericht dat hij ons ooit kon geven was, dat de nierfunctie stabiel was. Hij heeft meer "slecht-nieuws-gesprekken" met ons moeten voeren dan hem waarschijnlijk lief was en toch laat ie zoveel positieve herinneringen achter........
Nadat ik dit bericht ontving, gingen de 16 jaar dat ik bij hem onder behandeling was als een film aan me voorbij. Jaren waarin het uiteindelijk alleen maar slechter en slechter met me ging. Tot aan m'n transplantatie heeft hij me met alles wat in zijn vermogen lag behandeld, begeleid en bijgestaan.

Toen wij de allereerste keer bij hem binnenstapten was nadat we het één en ander besproken hadden, één van de eerste vragen die hij stelde of wij een kinderwens hadden. De arts die mij hiervoor behandelde, had ons meteen toen duidelijk was wat er met mij aan de hand was, verteld dat dit onmogelijk was. Wij waren dus in de veronderstelling dat dit een "mission impossible" was. Deze dokter gaf ons meteen in de eerste 10 minuten dat wij bij hem binnen waren hoop. Het was wel degelijk mogelijk, maar wel zo snel mogelijk. Daar de nierfunctie nog op een acceptabel niveau was. Echter onder streng toezicht van hem en een gyneacoloog. En zo geschiedde: zo snel mogelijk, duurde uiteindelijk een tijdje en in de tussentijd was er met de nodige medicatie gestart. Ik raakte zwanger, maar na 12 weken ging het totaal mis...... Het advies was zo snel mogelijk weer te proberen zwanger te worden en na 4 maanden was het zover. Het was een zwangerschap met veel zorgen, bloeding na bloeding en zeker ook niet zonder risico's. Maar mede dankzij de deskundigheid van deze dokter kon ik na een voldragen zwangerschap van 40 weken en 3 dagen op volstrekt natuurlijke wijze een prachtige gezonde zoon op de wereld zetten. Een droom werd werkelijkheid. Wat in eerste instantie voor onmogelijk werd gehouden, werd werkelijkheid. Mijn nierfunctie bleef stabiel en al snel kwam de vraag of we nog over een tweede kindje wilden nadenken. 20 maanden later zette ik wederom een gezonde zoon op de wereld. Ditmaal was de zwangerschap iets gecompliceerder. Ik ontwikkelde zwangerschapsvergiftiging en werd na 35 weken zwangerschap opgenomen met als doel te bevallen bij 38 weken en dat lukte. De zwanger-
schap werd ingeleid en ons gezin was compleet.
Ditmaal leverde ik iets in qua nierfunctie, maar kon het op dat niveau nog een aantal jaren stabiel houden. Totdat de nierfunctie totaal onverwacht van 50% naar 30% zakte. Er werd zwaar geschut ingezet en zo kon ervoor gezorgd worden dat de nierfunctie nog een jaar of 5 stabiel bleef op 30%. Daarna ging het snel bergafwaarts en op 1 augustus 2007 werd ons gevraagd samen naar het ziekenhuis te komen voor een gesprek. Transplantatie en dialyse kwamen in zicht en de trajecten moesten in gang gezet worden. Mijn ouders gingen het donatietraject in en ik ging het transplantatietraject en het voorbereidingstraject voor dialyse in. De bedoeling was om dialyse over te slaan, maar alles moest voorbereid zijn voor het geval transplantatie niet door kon gaan. Ik nam een kijkje op de dialyse-afdeling, we hadden een gesprek met een dialyseverpleegkundige, maatschappelijk werk kwam een aantal keer thuis om te kijken of thuisdialyse een mogelijkheid was. En na alle voors en tegens tegen elkaar afgezet te hebben viel mijn keuze op de buikspoeling thuis, mocht het nodig zijn. Uiteindelijk bleek dit gelukkig niet zo en kon ik op tijd een nier van mijn vader krijgen........

In al deze jaren van vaak zeer intensief contact ontstond een band van wederzijds respect en ik was zeer onder de indruk van de kundigheid, charismatische uitstraling, perfectionistische aanpak en soms gewoon alleen het vaderlijke schouderklopje van deze arts..........
Soms, toen ik nog bij hem onder behandeling was dacht ik weleens: " hoe moet het verder, als hij ooit met pensioen gaat?" Het vertrouwen was zó groot! Zover kwam het niet, want in de zomer van 2008 droeg hij mij over aan Leiden, waar de transplantatie plaats zou vinden. De bedoeling was echter dat ik na de transplantatie, als alles goed zou lopen naar hem terug zou komen voor mijn reguliere controles. Het liep echter anders.
Zeer goed bereidde hij me voor op de transplantatie, waarschuwde me ook voor de mogelijke complicaties en soms had ik het gevoel dat hij me nog een tijdje tegen wilde houden. Ik was er echter zo aan toe en hij liet me los.......

Als je zijn kamer in kwam, ontkwam je er niet aan om even een blik te werpen op een foto van zijn kinderen. Een dokter die ook even wilde laten zien dat hij een trotse vader was....... Maar ook een dokter die in mijn ogen nog lichte trekjes had van wat je in mijn ogen een dokter "van de oude stempel" noemt, een dokter waar mensen van de wat oudere generatie nog tegenop keken. Een dokter die er niet helemaal van hield als je bleef doorvragen.......
Een dokter die ook al moest ie me vaak slecht nieuws brengen, me toch met een soort gerust gevoel liet vertrekken. Hij vond dat ik wel wat soepeler met m'n dieet om mocht gaan, vond me veel te streng voor mezelf. En natuurlijk was ie net als alle andere nefrologen gek op bloeddrukken en hij was degene die het voor elkaar kreeg bij hem geen last te hebben van "witte-jassen-bloeddrukken". Altijd had ie even aandacht voor de thuissituatie en nooit zou ie je voorbijlopen. Of we hem nou op het strand tegenkwamen of ik zat in de wachtkamer bij een andere arts en hij liep toevallig voorbij of ik zat te wachten bij het bloed prikken, altijd was er eventjes die persoonlijke aandacht. Zelfs toen mijn man hem nog niet zo heel lang geleden tegenkwam was er even tijd voor een praatje.

Hij vond het vervelend als ie medicijnen voor had geschreven, waar ik toch vervelende bijwerkingen van kon krijgen. Een mooi voorbeeld was toen ik medicatie begon te gebruiken waar m'n haar van uit kon gaan vallen. Gelukkig is het niet gebeurd, maar één van de eerste dingen die hij deed toen ik op een volgende afspraak bij hem kwam was aan mijn haar trekken.......
Hij had zo zijn vaste gewoontes die je na 16 jaar natuurlijk wel kende en zo eindigde die mijn bezoek aan hem altijd, vaste prik met de woorden: "heb je nog wat van me nodig" en daarmee doelde die dan op een recept voor een riedel aan medicijnen. Zonder dat ie dat waarschijnlijk zelf wist, kon ie je de stuipen op het lijf jagen. Het is een ontzettend oud gebouw waarin zijn kamer zat en zoals ik net al schreef kende je op een gegeven moment gewoontes, maar ook de geluiden. Soms zaten wij in spanning in de gang af te wachten tot we naar binnen werden geroepen, doodstil, met ons hoofd leunend tegen de muur achter ons. Soms vermoedend dat we slecht nieuws zouden krijgen. En als we dan de vorige patiënt zagen verdwijnen en het duurde naar ons gevoel te lang en hem ook nog eens aan de telefoon hoorden of de schuifdeuren van zijn boekenkast gingen open en dicht, werd ons vermoeden eigenlijk al bevestigd. Soms wilde die vooraf iemand raadplegen, soms deed ie dat waar wij bij waren en soms moest er literatuur op nageslagen worden. Maar wij hoefden elkaar alleen maar aan te kijken, zonder iets te zeggen, om te weten wat we allebei vermoedden.

Ik ben hem veel dank verschuldigd en heb hem dat gelukkig nog mee kunnen geven. Weliswaar via een berichtje, maar zoals ik eerder al aangaf liep het na de transplantatie allemaal anders dan ik op voorhand had kunnen voorzien. Hij heeft me op een fantastische wijze naar m'n transplantatie toegeloodst en heeft er ook  aan bijgedragen dat ik zo lang mogelijk op eigen kracht kon functioneren.
En toch koos ik ervoor toen ik vanuit Leiden (na m'n transplantatie) te horen kreeg dat mijn reguliere controles weer in mijn eigen centrum gedaan mochten worden om over te stappen naar een andere nefroloog. Ik hoorde via via dat er in de buurt een goede nefroloog zit en besloot daar naar toe te gaan. Zeker niet om de mens, zeker niet om de kundigheid, maar ik koos puur voor het praktische. Alleen maar omdat het me uren reistijd scheelde....... Spijt? Nee! Wel heb ik lang een vervelend gevoel gehad over hoe het uiteindelijk allemaal gelopen is. Ik heb een tijdperk afgesloten en stap langzaam binnen in de moderne medische wereld. Met veel meer gelijkwaardigheid, meer acceptatie van mondigheid en veel begrip voor eigen regie en zelfmanagement. De klik is er, het vertrouwen moet groeien.......
De laatste woorden die hij persoonlijk tegen me zei 2 weken voor m'n transplantatie waren: "hou me op de hoogte". Ik heb hem hierna nooit meer gezien........ Zoals ik al eerder aangaf, het liep allemaal anders. Na de transplantatie heeft het eerst een jaar geduurd eer er een beetje balans gevonden was tussen medicatie, nier en lichaam. Uiteindelijk bleef ik 2 jaar in handen van Leiden voor ze me wilden laten gaan. In die tussentijd had ik besloten naar de nefroloog in de buurt te gaan. Vaak dacht ik, ik moet bellen om te laten weten hoe het gaat en wat ik besloten heb, maar stelde het uit en uit....... Geen enkel excuus is hiervoor te rechtvaardigen. Tot ik een jaar geleden een berichtje van hem zelf kreeg. Als trouwe lezer van mijn blogs wilde hij een keer reageren. Ik heb hem kunnen bedanken voor alles wat hij voor mij beteked had als arts, maar ook als mens. Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen en we sloten een tijdperk af.

Ik had wel gehoopt hem nog een keer ergens in de "nierenwereld" tegen te komen en nog een keer met hem te kunnen spreken....... Het mag niet zo zijn.......
Met pijn in mijn hart vernam ik gisteren dit verdrietige bericht. Het doet pijn als je bedenkt dat iemand dag en nacht voor mensen heeft klaar gestaan, iemand die mensen zoveel goeds heeft gebracht en zelfs naar een nieuw leven heeft begeleid, niet op een fatsoenlijke manier van zijn rust en pensioen kan genieten na een hard werkend leven.
M'n gedachten gaan uit naar zijn nabestaanden die een zo dierbaar persoon moeten missen. Ik wens hen ontzettend veel sterkte met het verwerken van dit enorme verlies.

R.I.P. dr. Valentijn, ik zal U nooit vergeten........ Bedankt!