Tot een jaar later uit de cijfertjes bleek dat de situatie drastisch zou zijn verslechterd. Ik werd overgedragen aan een ander ziekenhuis, met specifiek nefrologische kennis in huis. Daar bleek dat er een typefout was gemaakt in het vorige ziekenhuis en dat de situatie onveranderd was. Ik kon terug naar het vorige ziekenhuis, maar daar zag ik natúúrlijk vanaf. Ik kwam bij een geweldige nefroloog terecht, die ervoor zorgde dat, ondanks dat mijn situatie er niet rooskleurig uitzag, er toch voor zorgde dat er rooskleurige vooruitzichten konden zijn. Hij zag namelijk wél mogelijkheden om onze kinderwens in vervulling te kunnen laten gaan....... Deze arts zou ervoor zorgen dat ik mede dankzij zijn deskundigheid, de juiste medicatie, het juiste dieet, maar ook mijn doorzettingsvermogen en wilskracht en een echtgenoot die me onvoorwaardelijk bleef steunen, nog 16 jaar op eigen kracht verder kon, tot een transplantatie onvermijdelijk was en ik overgedragen werd aan een academisch ziekenhuis. 23 juli 2008 kreeg ik een nier van mijn vader!! Onlangs bleek dat ik toen voorgoed afscheid heb genomen van deze fantastische arts, hij overleed helaas veel te jong.........
Er kwamen inderdaad twee fantastische kinderen, dit ging niet geheel zonder slag of stoot, maar met een beetje hulp, kon ik ook dit op eigen kracht volbrengen. Allebei voldragen, kon ik ze op natuurlijke wijze op de wereld zetten!! Inmiddels zijn het twee bomen van kerels die als student vol in het leven staan. Al mijn tijd en energie die ik in me had, besteedde ik aan hen. Zij waren bovenal degenen die, wanneer ik in diepe dalen dreigde te storten een inspiratie en kracht in mij losmaakten, waardoor ik altijd die reusachtige berg toch weer wist te beklimmen. En naarmate de tijd vorderde en mijn situatie toch beetje bij beetje verslechterde, de rots steeds een beetje verder afbrokkelde, wilde dat niet automatisch zeggen dat ik daardoor ook ongelukkiger werd...... Het tegendeel was echter waar. Door de jaren heen was ik anders tegen het leven aan gaan kijken. In eerste instantie in 1992, was er de woede, het ongeloof en het verdriet. Langzaam veranderde dit in een soort gelatenheid en onverschilligheid, totdat de acceptatie zijn intrede deed. En mijn ervaring is, dat op het moment van acceptatie, er ook weer ruimte komt voor geluk!! Langzaamaan kon ik weer van kleine dingetjes gaan genieten en wat ik zeker ook leerde in de loop van de jaren was, gewoon niet alles maar te willen plannen. Laat de dingen maar gewoon gebeuren zoals ze komen. Kijk niet te ver vooruit, maar leef nú! Morgen kan alles weer geheel anders zijn, er gebeuren altijd onvoorziene dingen, waardoor je leven in één keer overhoop gegooid kan worden. Pluk de dag!! Carpe Diem....... En de uitdrukking: "De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest" is ook niet uit de lucht komen vallen....... Natuurlijk leef je als nier-getransplanteerde met de wetenschap dat de nier niet het eeuwige leven heeft en dat dialyse wellicht in het verschiet ligt of een ernstige bijwerking zijn intrede doet, maar ook met de hoop dat het jou gegund is het geluk te hebben op toch nóg een herkansing, toch nóg een donornier. En wat is zeker in het leven? Als je gezond bent weet je ook niet wat je boven het hoofd hangt in de toekomst.De donornier maakte wezenlijk verschil. Energie stroomde weer langzaam mijn lichaam binnen en na een lange klim bergopwaarts, met pieken en dalen, zorgde ie ervoor dat ik grotendeels de dingen die ik wil doen ook kán doen. De donornier leverde/levert een positieve bijdrage aan de kwaliteit van leven. Maar kwaliteit van leven is geen graadmeter of garantie voor geluk. De kwaliteit van leven kan groot zijn, maar je kunt je tegelijkertijd diep ongelukkig voelen. Andersom is ook een mogelijkheid. De kwaliteit van leven kan minder zijn, maar je kunt tegelijkertijd het geluksgevoel kennen.
Geluk zit 'm in kleine dingen en als al die mooie, kleine genietmomentjes de grote praktische/zakelijke aspecten van het leven en de gezondheid de baas zijn, kan het leven "groot" en in mijn geval dankbaar zijn, want een daad zoals mijn vader verrichtte, is natuurlijk niet met een pen te beschrijven, hiervoor schieten woorden altijd tekort.......En misschien moet je eerst in bepaalde situaties belanden, om het op die manier te kunnen bekijken. Helaas zie ik om me heen te vaak het tegenovergestelde, dat de grote praktische/zakelijke aspecten alles bepalend zijn en er geen ruimte en tijd meer is voor de kleine genietmomentjes en ik weet niet of dat nou zo zalig- en/of gelukmakend is. In eerste instantie was ik ook verdrietig en boos over het feit dat ik geen carrière kon maken en de toekomst er niet zo uit zou zien als ik gedacht had. Maar op het punt waarop ik nu beland ben in m'n leven, weet ik niet of het allemaal wel zo verkeerd is geweest....... Ondanks dat ik zo ziek moest worden, het nu heel goed gaat, maar alles toch onzeker en fragile blijft...........
De tijd zal leren hoe het verder gaat. De donornier heeft niet het eeuwige leven, daarom is het zo belangrijk nú te genieten en de dingen die je wilt doen, nú te doen en wat er morgen komt, of overmorgen, geen idee. Er zijn altijd onvoorziene/onverwachte zaken die het leven plots een andere wending kunnen geven en dat kan in positieve zin, maar ook in negatieve zin zijn. Omarm de genietmomenten, deal met en relativeer de mindere momenten........
"Geluk is een richting, geen punt"
