Jaren op de wachtlijst
Tot de wanhoop bijna rijst
Zou er ooit nog een geschikte donor zijn
En uit kunnen bannen het venijn
Dan, uit het niets het verlossende bericht
Was er nu eindelijk weer een toekomst in zicht
Jij gaf je leven
Maar hielp anderen daarmee te overleven
De één kreeg je lever
En was jouw dankbaar als gever
De ander kreeg je nier
En leefde verder in dankbaarheid met veel plezier
Dan was er nog je hart
Daar wachtte al jarenlang iemand op met smart
En zo doneerde je nog meer organen
Die in een ziek lichaam weer een gezondere weg konden banen
Woorden zijn er niet genoeg
Dank je wel is niet waar je naar vroeg
Rest ons als ontvangers eigenlijk alleen nog te kunnen zeggen
We zullen zuinig zijn op jouw stukje lichaam en de problematiek neer te leggen
Daar waar een oplossing kan zijn
Wat mij betreft een Actief Donor Registratie systeem zegt het brein
Jij was onze redder in bange dagen
En alles uit deze “herkansing” halen zal ons behagen
Dit Nationaal Donor Monument staat symbool voor de klim die nabestaanden en getransplanteerden maken
En voor het feit dat dood en leven elkaar hier raken
Nabestaanden klimmen op uit hun verdriet
Ontvangers klimmen op uit de ziekte die hun verliet
En hopelijk kan een ieder die bij dit monument komt
Vinden een oplossing voor de vragen en/of problemen die hij/zij opsomt
Al is het alleen maar een stukje herkenning of rust
troost of dankbaarheid, wat hem of haar sust
Het bovenstaande gedicht schreef ik naar aanleiding van een oproep van De Stichting Nationaal DonorMonument om een gedicht te schrijven ter gelegenheid van het inmiddels op 21 oktober 2011 onthulde Nationaal Donor Monument.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten