"Op naar mijn top"
Na een blog-stilte van ongeveer anderhalve maand nu dan eindelijk weer een blog. Ik heb de tussentijd gebruikt om verder te werken aan m'n herstel en te genieten van de mooie maand december, met alle feestelijkheden er omheen. Was december de maand van de feestelijkheden, zo waren er in januari een aantal zaken die mij persoonlijk zeer raakten. Ten eerste de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs en daarnaast de gruwelijkheden rondom blogger Raif Badawi. "Flogging for blogging", hoe bizar en afgrijselijk wil je het hebben........ Even wist ik niet of ik nog wel zo'n zin had om door te gaan met bloggen, maar ik realiseerde me dat juist door verder te gaan met waar m'n hart ligt de vrijheid van meningsuiting stand kan houden. Mijn inkt zal blijven vloeien, is het niet via verspreiding van de pen, dan wel via de printer!
Naast al deze gruwelijkheden ging het leven weer zijn gang en ook voor mij was de realiteit dat ik weer een bezoekje aan het ziekenhuis mocht brengen voor een tussenstand wat betreft mijn donornier, na start van de behoorlijk pittige kuur. De uitslag was positief! Voor het eerst sinds tijden is het creatinine ietsjes gezakt, wat er op kan wijzen dat er verbetering in de zaak zit. Ik realiseer me ten zeerste dat het een momentopname is en dat ik pas halverwege ben, maar het is wel een positieve momentopname. Voor mij persoonlijk is 2015 dus eigenlijk wel positief begonnen. Het geeft me een enorme boost en ook de kracht om vol te houden en door te zetten, want geloof me, ik heb de afgelopen maanden me echt af en toe afgevraagd waar ik aan begonnen was. De medicatie had me in zijn macht en mijn lichaam en geest kregen er in eerste instantie geen grip op. Ik had het gevoel dat ik in een diep ravijn gevallen was en hoe ging ik hier uit komen? Mentaal en fysiek de zwaarste periode in mijn "carrière" als nierpatiënt. Ik heb eraan geroken hoe het is als het naar omstandigheden goed gaat en dat wil ik niet meer kwijt, maar ik weet ook dondersgoed wat me te wachten staat als het misgaat. M'n fantastische gezin heeft er voor een groot deel aan bijgedragen dat ik uit dit ravijn naar boven kon klimmen, met veel geduld, steun, troost en soms het zo broodnodige zetje in de rug. En natuurlijk niet te vergeten één van de mooiste dingen die ons in 2014 overkwam. De komst van Sem, onze geweldige Labradoodle (gelukkig nog voor de BZV-hype). Zij sleepte mij door weer en wind mee naar buiten en zorgde ervoor, naast het feit dat ze alles begrijpt, dat ik conditioneel stappen kon maken. Daarnaast is ze er als ik verdrietig ben, zij likt mijn tranen en verdriet weg en laat haar vrolijkheid en enthousiasme bij mij binnenstromen. Zij hoort mijn gemopper aan en laat het meteen weer van zich afglijden en is er altijd als ik even behoefte heb aan een knuffel.Dus na deze positieve uitslag, de eerste in anderhalf jaar, kunnen wij weer omhoog gaan kijken. Wellicht hét ijkpunt voor de voorlopig definitieve weg naar boven. De foto bij deze alinea staat daar voor mij persoonlijk een beetje symbool voor. Deze foto heeft eigenlijk alles in zich om aan te geven hoe ik er nu voor- en in sta. Ik moet naar boven kijken om mijn doel te bereiken. Hoofd omhoog, schouders eronder en gaan...... Ik heb de lat hoog gelegd. Of ik de top bereik, geen idee, maar ik ga voor het hoogst haalbare. M'n gezicht is niet zichtbaar, de innerlijke strijd (fysiek en mentaal) ook niet. Heb er alle vertrouwen in dat het gaat lukken, het zal alleen nog veel geduld en tijd gaan kosten. Ben trots waar ik inmiddels alweer gekomen ben. Ik kan weer naar beneden kijken en zie dan van waar ik gekomen ben en als ik naar boven kijk zie ik wat mij nog te doen staat. Stukje bij beetje moet ik het vertrouwen in mijn lichaam weer terug winnen. Ik weet dat ik moet uitgaan van m'n eigen kracht en niets van anderen kan en mag verwachten hierbij. Eigenlijk is het een soort spoorzoekertje deze beklimming. Met allerlei omwegen, die het gevaar op verdwalen mogelijk maken, is daar elke keer als ik net het spoor bijster dreig te raken een punt van herkenning waar ik naar toe wil....... Met de omwegen bedoel ik in dit geval de bijwerkingen van de medicijnen. Want het is natuurlijk een illusie dat je deze zware medicatie ongestraft kan blijven slikken. Om maar een voorbeeld te noemen, heb ik de afgelopen maanden zonder dat ik het wist met een breuk in mijn voet gelopen. Aanvankelijk werd gedacht dat het jicht was, maar na verder onderzoek bleek het iets heel anders.
Ik omarm de bijwerkingen, tegelijkertijd haat ik ze, zij houden mij in leven, maar doen ook pijn, net nu het conditioneel weer iets beter gaat. Omdenken........ Ze maken de beklimming een beproeving, maar ik heb geen keus. Zonder de benodigde medicatie om mijn niertje binnenboord te houden, weet ik niet hoe ik er aan toe zou zijn en of ik er überhaupt nog wel zou zijn...... Dus, hoe krom het ook klinkt, ik moet mijn bijwerkingen dankbaar zijn, maar ze zijn een absolute slijtageslag op mijn lichaam!! Om op de foto terug te komen. Deze is onderdeel van een honderdtal foto's. Honderd getransplanteerden (hart, long, lever, nier, nier-pancreas) lieten hun "Levensteken" (litteken van de transplantatie) fotograferen om aandacht te vragen voor het zo ontzettend grote belang om je te laten registreren als orgaandonor. In de donorweek was deze expositie te zien in Delft, afgelopen week in Amsterdam en er zullen nog meer plaatsen aangedaan worden. "Levenstekens" gaat over verborgen levenservaringen (er hangt een kledingstuk van het model over het Levensteken, wil je het verborgen Levensteken zien dan kun je het kledingstuk optillen) en de realiteit van de lichamelijke kwetsbaarheid. Het werk is een eerbetoon aan het leven, de wetenschap en de donor". Het feit dat ik de afgelopen week bij de opening expositie kon zijn, was voor mij persoonlijk een enorme overwinning op het vertrouwen in mijn lichaam. Waar ik half oktober (start kuur) nog moeite had om van de bank naar de keuken te komen, ben ik nu in staat om haar Amsterdam af te reizen. Langzaam voel ik weer meer en meer kracht en energie in mijn lichaam stromen en als ik mijn krachten goed verdeel en genoeg rust tussen mijn activiteiten inlas, kan ik weer met volle teugen van de leuke dingen in het leven genieten. Heel voorzichtig durf ik weer wat verder vooruit te kijken en plannetjes te maken. Er komt weer meer rust in m'n hoofd door het feit dat ik door een verbeterde conditie minder achter de feiten aan hoef te lopen. Het scheelt een stuk frustratie, wat ook weer z'n positieve weerslag op m'n lichaam heeft. Als "control freak" op en top heb ik het gevoel dat ik weer grip heb op mezelf en de situatie er omheen. Ik ben nu halverwege de behandeling en hopelijk kan ik eind april met het goede nieuws komen dat de missie geslaagd is!!!
"Ik ben wie ik ben...
Wie ik ben is wie jij ziet...
Wat jij ziet is wat jij oordeelt...
Maar wat jij oordeelt dat ben ik niet!!"
