HET GEHEIM VAN DE CHEMIE TUSSEN LOTGENOTEN

Sleutelwoord: begrip!!

Dat er een chemie is tussen lotgenoten heb ik vaak genoeg mogen ondervinden. Het sleutelwoord hierbij is denk ik: begrip. Maar begrip is op zichzelf een heel complex begrip, dus moet de chemie tussen lotgenoten ook wel heel complex zijn. In 2008 startte ik als probeersel een groep op de social media wat betreft nier-getransplanteerden, donoren, partners en een ieder ander die verwant is met dit onderwerp. Het was m'n bedoeling mensen een podium te bieden waar ze hun verhaal kwijt konden, informatie konden vergaren en feedback zouden kunnen krijgen op de zaken die zij zoal posten. Wat als een probeersel begon, is inmiddels uitgegroeid tot een min of meer uit de hand gelopen hobby. Het ledental steeg explosief en er bleek dus met name heel veel behoefte aan lotgenotencontact. Niet alleen tussen de patiënten, ook tussen partners van patiënten en donoren. Daarnaast startte ik met het schrijven van blogs over het leven met mijn donornier. Hoe het helaas zo ver heeft moeten komen en waar ik allemaal tegenaan loop. Dat de blogs zo veel gelezen zouden worden en dat men er toch veel erkenning in vindt, had ik niet durven dromen....... Ook dit was maar een probeersel.

De hoofdreden dat de interesse zo groot is voor deze groep is naar mijn mening het zoeken naar begrip bij mensen die in een zelfde situatie verkeren als waar zij in zitten. Mensen zijn op zoek naar erkenning, herkenning, waardering en respect voor wie en wat ze zijn. Ze zoeken begrip met het juiste gevoel erbij en dat gevoel kunnen ze vinden bij de mensen die deze grote complexe gemene deler ook daadwerkelijk delen.
Mensen die niet in een zelfde situatie zitten, kunnen nog zoveel begrip tonen en willen geven, maar ze kunnen de kern niet raken, het echte gevoel. Neemt niet weg dat hun "begrip" een enorme steun is. Ze kunnen zich een voorstelling maken van hoe het zou kunnen zijn. Een lotgenoot heeft aan een half woord of een blik genoeg. Ik durf zelfs zo ver te gaan dat zelfs een arts niet kan begrijpen, wat je naast alle fysieke problemen echt doormaakt. Hij/zij kan alle empathische charmes in de strijd gooien, maar vervolgens gaat de blik naar het beeldscherm en gaat het om de cijfertjes, want die zeggen feitelijk hoe alles functioneert en hoe alles er technisch voorstaat. Hoe anders zou het zijn als er een fitte, getransplanteerde arts tegenover je zou zitten....... Ik denk dat het er in de spreekkamer heel anders aan toe zal gaan.

Onbegrip lijdt tot verdriet, woede, frustratie, machteloosheid. En naast de praktische, technische en financiële zaken, zijn dat de problemen waarmee lotgenoten steun bij elkaar zoeken.
Je kunt je in een groot gezelschap begeven, maar je zo ontzettend onbeprepen voelen, waardoor je je omgeven door zoveel gezellige mensen toch zó eenzaam kunt voelen. Andersom is ook een optie. Terwijl je samen met een lotgenoot onder het genot van een kopje thee je gezamenlijke lief en leed deelt, kan de gemene deler de rest van de ruimte vullen en voel je je begrepen en compleet en is eenzaamheid niet aan de orde. "Eenzaam maar niet alleen, alleen maar niet eenzaam". In de meeste gevallen kun je het mensen dus niet kwalijk nemen, dat ze niet aan jouw verwachtingspatroon van begrip kunnen voldoen.
Zij zijn oprecht geïnteresseerd en tonen oprecht begrip, alleen niet met het gevoel erbij, waarvan jij weet dat zij dat gevoel niet kunnen hebben. Toch komt het ook regelmatig voor dat mensen vragen aan je stellen of opmerkingen maken, waarvan je weet dat ze zo'n vraag alleen maar kunnen stellen vanuit desinteresse of onnozelheid. Mijn antwoord is dan altijd heel kort en duidelijk. Ik zeg dat het goed met me gaat, ook al voel ik me nog zo rot. Heb dan geen enkele behoefte om verdere uitleg te geven, klaar!

Maar om verder te gaan met de lotgenotengroep: afgelopen oktober vond er na een prachtig initiatief van één van de lotgenoten een hele "Gezellige Dag" plaats in Utrecht onder de bezielende leiding van zijn en mijn persoontje. Hij als initiatiefnemer, ik als beheerder en oprichter van de groep. Het was een dusdanig succes dat we dit in april met veel enthousiasme gaan herhalen met de hoop op een verdubbeling van het aantal deelnemers. Op dit moment heeft het aantal aanmeldingen het deelnemersaantal van vorige keer in ieder geval al ver overtroffen.
Ook hier is het geheim van het succes de grote gemene deler, denk ik. Men vindt her- en erkenning en het onderling begrip is niet in woorden uit te drukken. De grote gemene deler is ook hier de kracht. Prachtig om te zien is ook wat een flexibiliteit, doorzettingsvermogen en wilskracht een dergelijke groep uitstraalt en als je dan met enige regelmaat een berichtje krijgt, waarin men het zo waardeert dat deze groep er is, dan geeft dat weer heel veel kracht, energie en inspiratie om hiermee door te gaan........ Dank jullie wel!!!

Begrip is een begrip!!