zaterdag 28 december 2013

JE ZIEKTE OMZETTEN IN GELUK: HET KAN!!


Begin april 1992 stortte onze wereld eventjes helemaal in elkaar. We kregen te horen dat ik een progressieve nierziekte had, met niet te voorspellen verloop. Wellicht nog 10 jaar op eigen kracht? Men wist het niet. Maar wel in het vooruitzicht dialyse en/of transplantatie. M'n werk kon ik vaarwel zeggen en op dat moment werd gezegd dat kinderen krijgen geen optie was. Jong, vol in het leven, net een huis gekocht, een maand later zouden we gaan trouwen, denderde in één klap de wereld aan ons voorbij, terwijl onze wereld stil stond. We trouwden een maand later en probeerden ons leven weer op de rit te krijgen en een nieuwe wending te geven. Dat lukte!!

Tot een jaar later uit de cijfertjes bleek dat de situatie drastisch zou zijn verslechterd. Ik werd overgedragen aan een ander ziekenhuis, met specifiek nefrologische kennis in huis. Daar bleek dat er een typefout was gemaakt in het vorige ziekenhuis en dat de situatie onveranderd was. Ik kon terug naar het vorige ziekenhuis, maar daar zag ik natúúrlijk vanaf. Ik kwam bij een geweldige nefroloog terecht, die ervoor zorgde dat, ondanks dat mijn situatie er niet rooskleurig uitzag, er toch voor zorgde dat er rooskleurige vooruitzichten konden zijn. Hij zag namelijk wél mogelijkheden om onze kinderwens in vervulling te kunnen laten gaan....... Deze arts zou ervoor zorgen dat ik mede dankzij zijn deskundigheid, de juiste medicatie, het juiste dieet, maar ook mijn doorzettingsvermogen en wilskracht en een echtgenoot die me onvoorwaardelijk bleef steunen, nog 16 jaar op eigen kracht verder kon, tot een transplantatie onvermijdelijk was en ik overgedragen werd aan een academisch ziekenhuis. 23 juli 2008 kreeg ik een nier van mijn vader!! Onlangs bleek dat ik toen voorgoed afscheid heb genomen van deze fantastische arts, hij overleed helaas veel te jong.........

Er kwamen inderdaad twee fantastische kinderen, dit ging niet geheel zonder slag of stoot, maar met een beetje hulp, kon ik ook dit op eigen kracht volbrengen. Allebei voldragen, kon ik ze op natuurlijke wijze op de wereld zetten!! Inmiddels zijn het twee bomen van kerels die als student vol in het leven staan. Al mijn tijd en energie die ik in me had, besteedde ik aan hen. Zij waren bovenal degenen die, wanneer ik in diepe dalen dreigde te storten een inspiratie en kracht in mij losmaakten, waardoor ik altijd die reusachtige berg toch weer wist te beklimmen. En naarmate de tijd vorderde en mijn situatie toch beetje bij beetje verslechterde, de rots steeds een beetje verder afbrokkelde, wilde dat niet automatisch zeggen dat ik daardoor ook ongelukkiger werd...... Het tegendeel was echter waar. Door de jaren heen was ik anders tegen het leven aan gaan kijken. In eerste instantie in 1992, was er de woede, het ongeloof en het verdriet. Langzaam veranderde dit in een soort gelatenheid en onverschilligheid, totdat de acceptatie zijn intrede deed. En mijn ervaring is, dat op het moment van acceptatie, er ook weer ruimte komt voor geluk!! Langzaamaan kon ik weer van kleine dingetjes gaan genieten en wat ik zeker ook leerde in de loop van de jaren was, gewoon niet alles maar te willen plannen. Laat de dingen maar gewoon gebeuren zoals ze komen. Kijk niet te ver vooruit, maar leef nú! Morgen kan alles weer geheel anders zijn, er gebeuren altijd onvoorziene dingen, waardoor je leven in één keer overhoop gegooid kan worden. Pluk de dag!! Carpe Diem....... En de uitdrukking: "De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest" is ook niet uit de lucht komen vallen....... Natuurlijk leef je als nier-getransplanteerde met de wetenschap dat de nier niet het eeuwige leven heeft en dat dialyse wellicht in het verschiet ligt of een ernstige bijwerking zijn intrede doet, maar ook met de hoop dat het jou gegund is het geluk te hebben op toch nóg een herkansing, toch nóg een donornier. En wat is zeker in het leven? Als je gezond bent weet je ook niet wat je boven het hoofd hangt in de toekomst.

De donornier maakte wezenlijk verschil. Energie stroomde weer langzaam mijn lichaam binnen en na een lange klim bergopwaarts, met pieken en dalen, zorgde ie ervoor dat ik grotendeels de dingen die ik wil doen ook kán doen. De donornier leverde/levert een positieve bijdrage aan de kwaliteit van leven. Maar kwaliteit van leven is geen graadmeter of garantie voor geluk. De kwaliteit van leven kan groot zijn, maar je kunt je tegelijkertijd diep ongelukkig voelen. Andersom is ook een mogelijkheid. De kwaliteit van leven kan minder zijn, maar je kunt tegelijkertijd het geluksgevoel kennen.


Geluk zit 'm in kleine dingen en als al die mooie, kleine genietmomentjes de grote praktische/zakelijke aspecten van het leven en de gezondheid de baas zijn, kan het leven "groot" en in mijn geval dankbaar zijn, want een daad zoals mijn vader verrichtte, is natuurlijk niet met een pen te beschrijven, hiervoor schieten woorden altijd tekort.......
En misschien moet je eerst in bepaalde situaties belanden, om het op die manier te kunnen bekijken. Helaas zie ik om me heen te vaak het tegenovergestelde, dat de grote praktische/zakelijke aspecten alles bepalend zijn en er geen ruimte en tijd meer is voor de kleine genietmomentjes en ik weet niet of dat nou zo zalig- en/of gelukmakend is. In eerste instantie was ik ook verdrietig en boos over het feit dat ik geen carrière kon maken en de toekomst er niet zo uit zou zien als ik gedacht had. Maar op het punt waarop ik nu beland ben in m'n leven, weet ik niet of het allemaal wel zo verkeerd is geweest....... Ondanks dat ik zo ziek moest worden, het nu heel goed gaat, maar alles toch onzeker en fragile blijft...........
De tijd zal leren hoe het verder gaat. De donornier heeft niet het eeuwige leven, daarom is het zo belangrijk nú te genieten en de dingen die je wilt doen, nú te doen en wat er morgen komt, of overmorgen, geen idee. Er zijn altijd onvoorziene/onverwachte zaken die het leven plots een andere wending kunnen geven en dat kan in positieve zin, maar ook in negatieve zin zijn. Omarm de genietmomenten, deal met en relativeer de mindere momenten........

"Geluk is een richting, geen punt"






zondag 15 december 2013

DE TIJD VAN "BEESTJES" EN FEESTJES

De "beestjes" vieren feestjes maar ónze feestjes zitten momenteel vól met die"beestjes".........


Het is weer de tijd van hoestende, proestende en snotterende mensen, maar ook de tijd van veel recepties, etentjes en feestjes. En juist deze combinatie is zo verraderlijk. Zeker voor mensen die immunosuppressiva slikken (waaronder getransplanteerden), waardoor de weerstand wordt onderdrukt en men daardoor vatbaarder is voor allerhande de kop op stekende virusjes en bacteriën.

Eén van de dingen die ik te horen kreeg in een gesprek voordat ik het ziekenhuis verliet na m'n transplantatie was dat ik echt allert moet zijn op mensen met verkoudheidjes, buikgriepjes, e.d. Maar ook kleine ruimtes, waar veel mensen zich ophouden. Er werd me op het hart gedrukt dat ik er echt streng op moet toezien, dat mochten er mensen bij mij op visite willen komen en ze zijn verkouden of hebben een ander "beestje" onder de leden, ik ze daar daadwerkelijk op attent moet maken dat dat echt niet wenselijk is. Maar hoe moeilijk is dit....... Mensen uit mijn directe omgeving heb ik er meteen attent op gemaakt en toch naarmate de tijd vordert, worden mensen er gemakzuchtiger in, jammer genoeg!

Natuurlijk kun je niet alles omzeilen. Juíst nu je met je nieuwe nier weer vol in het leven staat en juíst nu je weer van alles kunt genieten en overal naar toe kunt, kom je dus ook in aanraking met allerhande "enge beestjes". Het is de tijd van de feestjes, dinertjes en recepties. Gelegenheden waar veel mensen komen in relatief kleine ruimtes en er wordt vrolijk op los gehoest, geproest en gesnotterd, maar ook gezoend en handen geschudt. Je ontkomt er gewoon niet aan, het is de tijd van het jaar. En om nog maar niet te spreken van de trein, bus of tram........ En kijk alleen maar dicht bij huis, ook binnen het gezin is er weleens iemand grieperig. En toch, hoe onwaarschijnlijk dit ook klinkt, verkeer ik in de gelukkige omstandigheid dat ik na transplantatie wat dit betreft niet één keer ziek ben geweest. Ik denk dat ik in dit geval wel een kleine positieve uitzondering op de regel ben.

Ik heb er geen verklaring voor hoe dit kan. Ik ben wel iemand die heilig gelooft in RRR (rust, reinheid en regelmaat) en waak ervoor dat dit niet overgaat in RRR (racen, rennen en regelen). Ik eet iedere dag verse groenten en vers fruit, sla echt geen dag over. Verkeer in de gelukkige omstandigheid dat niet m'n omgeving m'n tempo bepaalt, maar dat ik er zelf voor kan waken niet te vaak over m'n grenzen te gaan.  Daarbij ben ik uiterst stipt in het op tijd innemen van m'n medicijnen. Ik probeer altijd de balans te bewaren. Maar hoe moeilijk is dat in een maand als December, waarin zeker vaker dan normaal van de rust en de regelmaat afgeweken wordt. Zitten er genoeg rustige dagen tussen de feestelijkheden in of ga je te ver over je grenzen, zodat bijvoorbeeld de zo gevreesde "beestjes" toch vat op je kunnen krijgen?

Deze maand in het jaar is bij uitstek de tijd voor feestjes bij de "beestjes", zij vinden al die feestjes van ons geweldig om zichzelf  lekker te verspreiden. Hoestende, proestende, snotterende mensen die elkaar zoenen, handen schudden en om nog maar niet te spreken over al het lekkers op tafels, wat eigenlijk veel te lang blijft staan. Allemaal heerlijke bronnen........
Maar er moet naturlijk wel gewoon genoten worden in de herkansing die we gekregen hebben als getransplanteerde en dus ook gefeest. De uitdrukking "bier spoelt de nier" is tenslotte niet voor niets in het leven geroepen. Blijf alleen naar je lichaam luisteren en wees een beetje op je hoede. Zorg dat je gewoon lekker je vitamines binnenkrijgt, let erop dat je in deze onregelmatige tijd, toch regelmaat houdt bij de inname van je medicatie en neem op tijd je rust!




Bij deze wil ik iedereen hele fijne Feestdagen toewensen en een heel gezond en gelukkig 2014, met niet al te veel "beestjes", maar des te meer feestjes!! Proost!!







dinsdag 3 december 2013

"ALS BIJWERKINGEN JE IN LEVEN HOUDEN"



Iedere transplantatiepatiënt heeft er in meer of mindere mate mee te maken: bijwerkingen van de zo noodzakelijke medicatie. Verhoudingsgewijs mag ik me denk ik gelukkig prijzen en denk ik dat tot op heden mijn leven niet beheerst wordt door bijwerkingen van....... Maar ze zijn er helaas wel. De medicatie die ervoor zorgt dat het donororgaan "binnen boord" blijft, kan sowieso al voor heftige bijwerkingen zorgen en dan is er ook nog de medicatie die geslikt wordt tegen bepaalde bijwerkingen die ook weer voor specifieke bijwerkingen kan zorgen. Kort gezegd houden de bijwerkingen ons in leven, want we zijn afhankelijk van deze medicatie.

Waar ik persoonlijk mee gestopt ben is het lezen van bijsluiters. Als ik alles moet geloven wat daarin staat, zou ik me zo langzamerhand zo ontzettend doodziek moeten voelen, terwijl het tegendeel waarheid is. Als ik een klacht krijg ga ik kijken of het eventueel een bijwerking kan zijn van.......
Er zijn wel bijwerkingen die me plagen. De prednison zorgt er bijvoorbeeld voor dat ik een soort stuiterbal word en na langdurig gebruik zorgt het er ook voor dat ik spontaan last heb van gesprongen adertjes, met name in gezicht (niet echt fraai) en op ledematen. Ook zorgt dit paardemiddel ervoor dat ik moeilijk de slaap kan vatten. De CellCept zorgt ervoor dat ik op sommige momenten last heb van de darmen en erg lastig is het dat de bloeddruk moeilijk onder controle is te houden. Een maagbeschermer is onoverkomelijk. En zo is er nog het één en ander dat ik aan medicatie heb overgehouden aan m'n nierziekte.

De bijwerking die me op het moment het meest tijstert is een kapot gewricht in de hand. Een operatie is uiteindelijk noodzakelijk. De discussie gaat nu nog of dit daadwerkelijk een bijwerking is of pure pech. Toch zijn het geen zaken die m'n leven beheersen. Bij alles wat ik al meegemaakt heb zijn het allemaal maar "peanuts". Terdege ben ik me ervan bewust dat ik met deze paar bijwerkingen goed wegkom. Ik weet ook dat het heel anders kan en dat de bijwerkingen wel degelijk je leven kunnen gaan beheersen en echt te erg zijn voor woorden.


De klant is koning

Toch is er iets wat mij de laatste tijd nogal irriteert. Want is het niet zo, dat de klant koning is en is de patiënt niet gewoon klant? Of is het in deze moderne tijd van bureaucratie en regeltjes op regeltjes op regeltjes, waardoor we de bomen het bos niet meer zien, de zorgverzekeraar die koning is?
Ik werd hier onlangs mee geconfronteerd toen ik met een orthopedisch probleem (bijwerking) bij een orthopeed kwam, maar eigenlijk ook nog een ander ortopedisch probleem had. Ik was hier bewust niet mee naar de huisarts gegaan, omdat ik toch naar deze arts zou gaan. Nadat hij het eerste probleem had bekeken, legde ik hem mijn tweede probleem voor. Hij keek mij verontschuldigend aan en zei me dat ik daarvoor toch echt eerst naar de huisarts moest en vervolgens zou worden doorverwezen naar een orthopeed die specifiek opgeleid is voor dit probleem. Hij wilde wel kijken, maar dat zou me een dikke vette rekening opleveren. Hij verontschuldigde zich voor zijn niet klantvriendelijke optreden, maar hij stond ook met zijn rug tegen de muur klaarblijkelijk. Dit is nog maar een heel klein voorbeeldje hoe het volgens mij niet zou moeten en waarom de gezondheidszorg zó duur is en helemaal kapot gemaakt wordt.

"Maar als het geluk van nieuw leven overheerst!!"