Na een ontzettend verdrietige blog, is het nu weer tijd om de draad op te pakken, waar ik gebleven was....... De arts waar de vorige blog over ging, zei vlak voor ik getransplanteerd werd, met een glimlach: wij (medici) gaan ervoor zorgen dat jij 95 wordt! Ik ben wel zo reëel om te weten dat dat een illusie is. De ziekte die ik voor transplantatie had, heeft behoorlijke roofbouw op mijn lichaam gepleegd en alle medicijnen die ik in welke vorm dan ook "genuttigd" heb al die jaren, hebben ook niet altijd aan alles goed gedaan........ Toch wil ik hier wel een klein linkje leggen, want ik ben door deze opmerking natuurlijk aan mijn stand verplicht om heel zuinig met mijn lichaam om te gaan, maar daarentegen is het ook een mooie inspiratie om het uiterste uit het leven te halen, zo goed en zo kwaad als dat soms gaat.......
En zo was het voor ons eigenlijk tot nu toe een jaar van mijlpalen, ook al voelt het na vorige alinea nogal ambivalent om dat nu zo op te schrijven. Toch was het zo..... Echtgenoot "zag Abraham", oudste zoon bereikte de volwassen leeftijd, we vierden mijn eerste Lustrum met donornier en als "kers op de taart", haalde onze jongste zoon op 16-jarige leeftijd zijn HAVO-diploma. En hij is ook deze keer degene die als rode draad door deze blog zal lopen, want 5 jaar geleden vond niet alleen de transplantatie plaats...... Ons jongste, grootste kleintje ging op 11-jarige leeftijd zijn start maken op de middelbare school. Je zou denken dat je op een dergelijk moment, waarin er een zo van levensbelang zijnde gebeurtenis plaats gaat vinden, jezelf om andere zaken druk maakt. Maar één van mijn grootste zorgen op dat moment was dat ons jongste kind, ondanks alle emotionele gebeurtenissen op dat moment een goede start kon maken op zijn nieuwe school.
En net als in vorige blog, waarin een film van 16 jaar aan mij voorbij trok (16 jaar die er mede voor gezorgd hebben dat ik in het leven sta, zoals ik dat nu doe......), trok tijdens de diploma-uitreiking een film van de daarop volgende 5 jaar aan mij voorbij.......Ons kind startte voortvarend op school, terwijl de transplantatie achter de rug was. Het was een onzekere tijd, het eerste jaar na transplantatie. Het was moeilijk om balans te vinden tussen lichaam, nier en medicatie en regelmatig mocht ik met mijn koffertje op komen draven in het ziekenhuis, niet wetende of ik moest blijven of weer mee naar huis mocht. Voor de kinderen een uiterst vervelende tijd, voor hen was in die tijd altijd de vraag of mama wel of niet mee terug naar huis zou komen. Toen éénmaal balans gevonden was, kon ik bergopwaarts gaan klimmen en met name de kinderen waren hierbij een enorme stimulans, want wat er ook is, die "trein" dendert gewoon altijd door....... Stoïcijns, vol wilskracht en werklust vervolgde W. zijn pad en ik durf te zeggen (maar dat zal misschien iedere moeder zeggen) dat ik misschien wel de meest trotse moeder was die, die avond bij de diploma-uitreiking in de zaal zat. Tranen brandend achter m'n ogen, een film van 5 jaar aan me voorbij zien gaand...... Bij de eindmusical van groep 8 kon ik er destijds, tot mijn grote spijt, niet bij zijn en nu zat ik hier gewoon.......
16 jaar jong, 2 meter lang, sprong ie het podium op toen z'n naam door de zaal heen gonsde, z'n diploma in de pocket. Hij verdient het om even in de "spotlights" te staan. Nu is híj het, een volgende keer zal onze andere zoon zorgen voor "slagroom op het toetje" en zal híj even die extra aandacht krijgen in een blog. En allebei droegen ze in die 5 jaar op hun eigen manier hun steentje bij, om mij te helpen bij het beklimmen van die ontzettend hoge berg. De één met een flinke dosis nuchterheid, de ander met meer emotie en een begrijpende blik..... Een ziekte als die ik had, maakt je nederig, afhankelijk, het vertrouwen in je lichaam word je stukje bij beetje afgenomen en je voelt je in de steek gelaten door je eigen "ik", maar wat kun je er ontzettend krachtig uitkomen. Van hoe diep kun je ineens klimmen, maar zonder de steun van man, kids en goede vrienden was me dat zeker niet gelukt........ Mensen die mij alleen kennen uit de tijd dat ik ziek was en mij een tijdje niet gezien hebben, komen nu degene tegen die ik was voor ik ziek werd. Het is niet aan mij om te zeggen hoe dat is, maar ik weet wel dat het een wereld van verschil is en dat ik er met name mentaal ontzettend sterk van geworden ben.
Maar als je dan als moeder denkt rust te hebben als éénmaal dat diploma binnen is....... Nou, nee, want het hele circus begint gewoon weer van voor af aan. Want nu begint ie zijn studie Fysiotherapie met 16 jaar en wat is loslaten toch moeilijk...... Want naast het feit dat ik nierpatiënt ben, ben ik natuurlijk ook gewoon moeder en dan ook nog een moeder die neigt naar een complete "control freak", heel lastig...... Voor alle partijen trouwens....... Laatst hoorde ik een prachtige uitspraak van iemand die zei: "het is geen loslaten, maar op een andere manier vasthouden" en daar wil het dan ook maar op houden......
En ondanks het feit dat de nier heel eventjes aan het sputteren is, hopen manlief (mijn rots in de branding, mijn allergrootste steun en toeverlaat) en ik als bekroning op al deze mooie gebeurtenissen van het afgelopen jaar, een heerlijke vakantie te beleven binnenkort, in de hoop dat daarna niertje zich weer koest houdt en ons een stabiel en rustig laatste stukje van het jaar gunt. De kids hebben hun vakantie al achter de rug, wat voor hen waarschijnlijk de "kers op de taart" was. Langzaam fladderen ze onder onze vleugels vandaan. En wij treden hiermee meteen een nieuw tijdperk in ons leven binnen, door weer met z'n tweetjes vakantie te vieren. En hopelijk gaan wij in deze fase van ons leven nog heel veel "kersen op de taart" beleven. Het leven zou het leven niet zijn als er ook zo af en toe een paar "dips" en verdrietige momenten tussen zitten,
maar niks is menselijker dan die te verstoppen onder een laagje fijne herinneringen.......
