23 juli 2012, een bijzondere dag!! Niet alleen omdat het onze laatste vakantiedag op Rhodos is, maar in het bijzonder omdat het mijn 4e "vernierdag" is!
We liggen heerlijk in het zwembad, ik lees het boek "Haar naam was Sarah", wat zeker al niet bevorderlijk is voor opkomende emoties. Langzaam dwalen mijn gedachten af naar wat er zich 4 jaar geleden op deze dag heeft afgespeeld en ik voel "de parels van de ziel" langzaam gaan branden achter mijn ogen. Gelukkig kan ik mij verbergen achter mijn boek. Over het algemeen speelt dit onderwerp geen hoofdrol meer in ons leven, alhoewel het er wel als een rode draad doorheen loopt. We gaan er vrij rationeel mee om, maar de emoties zitten diep en zeker op een dag als deze komen ze toch naar boven. Toch kun je niet constant in je emotie blijven hangen. Je moet de situatie verwerken, een plekje geven en zorgen dat je je leven weer op de rails krijgt. Zo goed en zo kwaad als dat soms gaat.
Er zijn specifieke momenten die in mijn geheugen gegrift staan wat betreft deze dag, 4 jaar geleden en kan daar ook niet aan denken zonder een traantje weg te moeten pinken. Eén van die momenten is dat ik 's ochtends vroeg mijn vader (mijn donor) naar de lift bracht voor zijn operatie. Hij was dapper en vreselijk rustig. Langzaam zie ik hem verdwijnen in de lift, we zeggen elkaar voor een laatste keer gedag en weten, dat als alles goed gaat, we elkaar de volgende dag pas weer zullen zien. De liftdeuren sluiten en ik heb het gevoel dat ik in elkaar zal zakken. Een stukje van zijn leven zal ook mijn leven worden........ Een paar uur later word ook ik klaar gemaakt voor de operatie. Ik ben ook opmerkelijk kalm, laat het allemaal gebeuren. Maar ook het moment dat ik ontwaakte uit de operatie en mijn man en kinderen zag is één van die specifieke momenten waar ik op deze dag altijd even aan moet terug denken. Ook al was ik nog zo stoned als een garnaal, ik kan het me helemaal herinneren. Door alles wat we al die jaren ziekte hebben meegemaakt, hebben we ontzettend goed leren relativeren, maar je kunt natuurlijk niet alles weg relativeren. En ik weet ook zeker dat als ik morgen op het vliegveld zit op weg terug naar Nederland, het tijdstip waarop ik 4 jaar geleden mijn vader voor het eerst weer terug zag na onze operatie, me even zal terugtrekken in m'n vacuüm, m'n luchtbel en in een "split second" even een brok in mijn keel weg zal moeten slikken.........
Ik werd vanaf de PACU via mijn vader weer naar mijn kamer gereden. Hij zat er alweer monter bij, terwijl ik, tegen mijn verwachting in, me hondsberoerd voelde en niet eens een zinnig woord kon uitbrengen. Maar soms zijn woorden ook overbodig........
En terwijl deze gedachten aan mij voorbij vliegen, kijk ik om me heen. Ik weet na bijna twee weken hier te hebben vertoeft dat elk gezin zijn verhaal heeft. Er is altijd minder erg, maar er is zeker ook altijd veel erger en voor die mensen maak ik inwendig een diepe buiging!
Een blauwe maandag heb ik nog voor een arts gewerkt en één van de eerste dingen die hij me liet doen was een blik door de wachtkamer werpen. Hij zei: "elke patiënt die hier zit, zit hier met zijn/haar eigen probleem en wil dat dat verholpen wordt. Ook wil deze patiënt serieus genomen worden, of het nou een hoofdpijn is of kanker, een liesbreuk of een nierziekte. Elk probleem staat op zich. En terwijl ik om me heen kijk door het zwembad, moet ik daar even aan terugdenken, want wat ik eerder duidelijk probeerde te maken: "elk huisje heeft zijn kruisje".
Maar wie had 4 jaar geleden durven dromen dat ik nu hier zou vertoeven?! Ik had al 2 keer eerder gevlogen na m'n transplantatie, maar dit keer was het iets verder. Het is natuurlijk in mijn geval niet zo dat ik m'n paspoort en m'n tandenborstel bij me moet hebben en that's it. Mijn medicatie moet goed georganiseerd mee, alles in de handbagage. Vakantiebrief van het ziekenhuis en medicijnpaspoort moet mee en dit keer zou de hitte nog een obstakel kunnen zijn. Mijn bloeddruk is op dit moment laag en ik maakte me wel degelijk een beetje zorgen hoe ik dus op de hitte zou reageren. Ik heb wat extra zout gebruikt en er waren dagen dat ik 5 liter gedronken heb. Ik ben blij dat ik me niet heb laten weerhouden door de "spoken en beren" die ik in gedachten af en toe voor me zag. Alles is super goed gegaan en ik zou dan ook aan alle lotgenoten willen zeggen: "voel je je goed, gaat het goed, doe de dingen die je wilt doen en stel het niet uit. Geniet ervan!!"Toch zit er natuurlijk ook een ambivalente kant aan het verhaal. Aan de ene kant ben ik super dankbaar voor de inmiddels 4 jaar die ik in de "herkansing" heb gekregen, maar aan de andere kant weet ik ook dat de nier een beperkte houdbaarheid heeft. Hoe beperkt? Geen idee en daarom: CARPE DIEM!!
Wat ik nu erg prettig vond, was dat ik op een plek was waar niemand van mijn situatie af wist. Jarenlang heb ik in een wereld geleefd waarin iedereen op de hoogte was van mijn situatie. Ik werd zieker en zieker en m'n wereldje werd kleiner en kleiner. Nu ben ik in staat om langzaamaan m'n wereldje weer groter en groter te gaan maken. Het enige waaraan mensen misschien konden herleiden dat ik een medisch verleden had was mijn litteken, maar zelfs dat betwijfel ik. Want de chirurg die mij geopereerd heeft, heeft zulk kundig "borduurwerk" afgeleverd, dat het litteken nauwelijks meer zichtbaar is. Na mijn operatie heb ik gezegd: "ik ga nooit meer in bikini". Met dank aan mijn chirurg, heb ik dat nu voor het eerst wel weer gedaan!
